Μπορεί το "Phos" του 1976 να θεωρείται ο δημοφιλέστερος και πιο επιτυχημένος δίσκος των Socrates, με μια εξαιρετική παραγωγή (πολύ καλύτερη από τις μέτριες των προηγούμενων δίσκων τους) από τον ήδη γνωστό διεθνώς τότε Βαγγέλη Παπαθανασίου, (βλέπε Aphrodite's Child), προσωπικά όμως βρίσκω πιο ενδιαφέροντα και συναρπαστικό τον αμέσως επόμενο, που ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα, και μετά από αρκετές ανακατατάξεις μελών. Ίσως γιατί τον πρωτάκουσα σαν νέα κυκλοφορία, μόλις είχε πρωτοβγεί. Ίσως πάλι για τον διαφορετικό ήχο του, αν και θα έλεγα πως το γκρουπ δεν είχε τελικά ποτέ έναν αυστηρά καθορισμένο ήχο. Από τον πιο ψυχεδελικό ροκ ήχο του πρώτου τους άλμπουμ, στις πιο χαρντ ροκ φόρμες, το μπλουζ-ροκ, το progressive rock και μέχρι τον πιο ραφιναρισμένο και πιο πειραματικό ήχο του "Phos" (με επιρροές από Χέντριξ, Κλάπτον και Led Zeppelin) το κοινό σημείο στη μουσική τους ήταν οι ελληνικοί, ηπειρώτικοι ήχοι (χαρακτηριστικότατο το "Mountains") και μια εν γένει ελληνικότητα, που ξεπηδούσε πονηρά μέσα από το κλασικό ροκ τους. αλλά και μέσα από το όνομα του γκρουπ, Socrates Drank the Conium, όπως ήταν αρχικά. Για τους χαρντ ροκ φανς τους μάλιστα, η εκλεπτυσμένη παραγωγή του Βαγγέλη στο "Phos" θεωρήθηκε μέγα ολίσθημα, όπως ολίσθημα θεωρήθηκε και το εν λόγω άλμπουμ "Waiting for Something" του 1980.
