Δεν θα ήθελα να κάνω αυστηρή κριτική στο έργο του Παντελή Βούλγαρη. Του Βούλγαρη που αγάπησα στο "Προξενειό της Άννας" και στο σουρεαλιστικό "Happy Day" (όχι, δεν ήταν η ταινία σουρεαλιστική, η ίδια η ιστορία ήταν...). Του Βούλγαρη που με απογοήτευε σε κάθε επόμενη ταινία του, που κάτι παραπάνω περίμενα κάθε φορά και που αυτό το παραπάνω δεν ήταν ποτέ αρκετό. Που κάθε επόμενη περίοδος ήταν καλύτερη από την προηγούμενή του, πιο ώριμη και ολοκληρωμένη, αλλά ποτέ αρκετά ούτε από το ένα ούτε από το άλλο. Του Βούλγαρη που πάντα πίστευα στις δυνατότητές του, και που σε κάθε νέα του ταινία ήθελα να είναι καλύτερος από αυτό που κάθε φορά ήταν. Που πάντα βαθμολογούσα με μεγάλο βαθμό, όχι τόσο γιατί αντιπροσώπευε απόλυτα την αξία της κάθε ταινίας του αλλά γιατί πίστευα ότι θα δικαιωνόμουν στην επόμενη. Τελικά ο Βούλγαρης ποτέ δεν έκανε την έκπληξη. Ούτε ακόμη με τις "Νύφες", μια ολοκληρωμένη ιστορία και μια άρτια παραγωγή.
