Ευριπίδης και Σέξπιρ

Δύο από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις, σε δύο συνεχόμενες ημέρες, παρακολουθήσαμε στο φετινό 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου, από δύο κλασικούς συγγραφείς. Ο Ευριπίδης θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, και ο Γουίλιαμ Σέξπιρ ο σπουδαιότερος θεατρικός συγγραφέας της αγγλικής γλώσσας. Διαχρονικά τα έργα και των δύο, βλέπονται και σήμερα, και θα βλέπονται και στο μέλλον, με αμείωτο ενδιαφέρον. 

 Ο "Ορέστης" του Ευριπίδη και ο "Οθέλλος", ίσως το καλύτερο έργο του Σέξπιρ, ήταν οι δύο κλασικές φετινές θεατρικές επιλογές. Όλες οι παραστάσεις του 7ου φεστιβάλ δόθηκαν, και θα δοθούν, στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου. Περιττό να πω πως, και οι δύο παραστάσεις ήταν, από πολλές ημέρες πριν, sold out, και το Ανοιχτό Θέατρο ήταν, στα πλαίσια περιορισμένης πληρότητας λόγω της πανδημίας, απλά γεμάτο.

 

"ΟΡΕΣΤΗΣ", 4 Αυγούστου

Σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα (πρώτη του φορά σε αρχαία τραγωδία), απολαύσαμε τον χαρισματικό Άρη Σερβετάλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, πλαισιωμένο από τους εξαίρετους Μαίρη Μηνά (Ηλέκτρα) και Πάνο Βλάχο (Μενέλαος) και τους Γιώργο Ψυχογιό, Αιμιλιανό Σταματάκη, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Ζερόμ Καλουτά, καθώς και τα μέλη του Χορού. Όλος ο θίασος υποστήριξε αποτελεσματικά το σπουδαίο αυτό αρχαίο κείμενο, ο δε Σερβετάλης εντυπωσίασε με την κίνησή του, για την οποία, όπως διαβάζω στις πληροφορίες της παράστασης, στη σελίδα του φεστιβάλ, ήταν υπεύθυνος ο ίδιος. Η παράσταση δεν είχε καμία από εκείνες τις μοντερνίστικες αισθητικές υπερβολές που έχω δει σε άλλες σύγχρονες αποδόσεις αρχαίου δράματος, και το κείμενο ήταν όμορφα αποδοσμένο στα σύγχρονα ελληνικά.

"ΟΘΕΛΛΟΣ", 5 Αυγούστου

Σε μετάφραση Διονύση Καψάλη, ο "Οθέλλος" του Σέξπιρ μας καθήλωσε και πάλι στις κερκίδες του Ανοιχτού το αμέσως επόμενο βράδυ. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, καθώς πρόκειται για ένα κορυφαίο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Αλλά όχι μόνο γι' αυτό, αφού τη σημαντικότητα του έργου ανέδειξαν, στην παράσταση αυτή, τόσο η σκηνοθεσία όσο και οι ερμηνείες. Εξαιρετικά αποτελεσματικός, και στους δύο τομείς, αποδείχθηκε ο Αιμίλιος Χειλάκης, τόσο σαν συν-σκηνοθέτης, μαζί με τον Μανώλη Δούνια (υπεύθυνο και για τη διασκευή του έργου), όσο και σαν πρωταγωνιστής, δίπλα στο Γιάννη Μπέζο και στη Μυρτώ Αλικάκη. Ο ρόλος του Ιάγου, ενός από τους δημοφιλέστερους "κακούς" της λογοτεχνίας, αποδόθηκε ιδανικά από τον εκφραστικότατο Χειλάκη, και αναπόφευκτα έκλεψε την παράσταση (ένας αντίστοιχος ρόλος που πάλι κλέβει την παράσταση από τον πρωταγωνιστικό, όπως μου ήρθε αστραπιαία στο μυαλό, είναι αυτός του Ιαβέρη στους "Άθλιους" του Ουγκό). Οι άλλοι δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι, του Οθέλλου και της Αιμιλίας, ερμηνεύτηκαν επάξια από τον Μπέζο και την Αλικάκη.

Η σκηνοθεσία ήταν ευρηματική, και τα σκηνικά μινιμαλιστικά αλλά "δυναμικά", σε αντίθεση με το στατικό σκηνικό του "Ορέστη". Τεράστια γράμματα του αλφαβήτου σχημάτιζαν, σε καίριες σκηνές της παράστασης, λέξεις-κλειδιά, όπως ΞΕΝΟΣ, ΑΛΛΟΣ και ΓΙΑΤΙ. Τους πρωταγωνιστές πλαισίωσαν σε δεύτερους ρόλους ο Κώστας Κορωναίος, ο Αλέξανδρος Βάρθης, η Μάιρα Γραβάνη. (Βραβάντιος, Κάσσιος και Δυσδαιμόνα αντίστοιχα) καθώς και άλλοι σε μικρότερους ρόλους.

Πηγή: festivalandros.gr

Φωτογραφίες: stamOS