"Split"

Είχα χρόνια να δω ταινία του M. Night Shyamalan, για να ακριβολογώ από το "Σκοτεινό χωριό" του 2004. Η αλήθεια είναι ότι ο ταλαντούχος Ινδός που με είχε ενθουσιάσει με την "Έκτη αίσθηση", μου άφηνε στη συνέχεια την αίσθηση ότι σε κάθε επόμενη ταινία του ήταν όλο και περισσότερο απογοητευτικός. Και, για να λέμε την αλήθεια, το πρόβλημα που έβρισκα στις παλιές ταινίες του ήταν το συχνά "ξενέρωτο" φινάλε μετά από δυο ώρες δυνατού θρίλερ. Ίσως έφταιγε το ότι δεν έβρισκε τον κατάλληλο τρόπο να παρουσιάσει την "αποκάλυψη" της πραγματικότητας πίσω από το μυστήριο που έκρυβαν φαινομενικά οι ιστορίες του. Σίγουρα πάντως, μετά τη θέαση της νέας του ταινίας, νομίζω θα πρέπει να ξαναδώ κάποιες παλιότερές του και να αναθεωρήσω τις βαθμολογίες που τους είχα δώσει τότε, σε γνωστό site. Και οπωσδήποτε, να ξαναδώ τον "Άφθαρτο" και, ίσως, να ανεβάσω τη βαθμολογία του από τα αρχικά 4/10.

Blue Monday

Άκουγα το πρωί σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι η σημερινή Δευτέρα έχει χαρακτηριστεί, από το 2005, ως "Blue Monday". Ο χαρακτηρισμός, λέει, οφείλεται σε έναν υπολογισμό που προκύπτει από κάποιον, αυθαίρετο προφανώς, μαθηματικό τύπο, ο οποίος, χρησιμοποιώντας παραμέτρους όπως οι καιρικές συνθήκες, χρέη που εκκρεμούν, οι μέρες που πέρασαν από τα τελευταία Χριστούγεννα, και μερικές ακόμη, δίνει ένα αριθμητικό αποτέλεσμα που δείχνει πόσο καταθλιπτική μπορεί να είναι μια συγκεκριμένη ημέρα του έτους. Με το μαθηματικό λοιπόν αυτό τύπο προκύπτει ότι, για τους κατοίκους του Βορείου ημισφαιρίου, η πιο καταθλιπτική μέρα του χρόνου είναι η τρίτη Δευτέρα του Ιανουαρίου.

ΚΑΛΗ (ΜΟΥΣΙΚΗ) ΧΡΟΝΙΑ!

Η μουσική είχε πάντα μια ιδιαίτερη θέση στη ζωή μου. Υπήρξα ανέκαθεν συστηματικός ακροατής (αν και ουδέποτε δημιουργός ή εκτελεστής, έστω κι αν κάποια στιγμή το προσπάθησα). Όσο μπορώ να έχω παιδικές μνήμες, θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική. Στην αρχή από το πικάπ του παππού -μιλάμε για ηλικία γύρω στα 3!- που είχα μάθει και το χειριζόμουν μόνος! Μετά από το ολόδικό μου πικάπ-βαλιτσάκι, που απέκτησα γύρω στα 5-6 χρόνια μου (και λέμε για τα σημερινά παιδιά και την ευκολία προσαρμογής τους με τη τεχνολογία από μικρή ηλικία, τελικά πάντα έτσι γινόταν, απλά οι δυνατότητες που είχαμε εμείς, ως παιδιά, να βρεθούμε με τέτοια γκατζετάκια στα χέρια μας ήταν πολύ πιο περιορισμένες). Στη συνέχεια από το δικό μου κασετόφωνο, το οποίο ήταν και ένα υποτυπώδες εργαλείο δημιουργίας (ηχογραφούσα, με πικάπ και μικρόφωνο, τα δικά μου, φανταστικά, "ραδιοφωνικά προγράμματα"!). Και πάντα, εννοείται, από κάποιο τρανζιστοράκι, από το οποίο και ενημερωνόμουν για ότι καινούριο κυκλοφορούσε στη δισκογραφική αγορά. Και αργότερα, που το "βαλιτσάκι" έγινε πλατώ, το κασετοφωνάκι ντεκ και το τρανζιστοράκι γουόκμαν, η μουσική συνέχισε να με συντροφεύει ασταμάτητα, παντού όπου έβρισκα ευκαιρία να ακούω.