Είχα χρόνια να δω ταινία του M. Night Shyamalan, για να ακριβολογώ από το "Σκοτεινό χωριό" του 2004. Η αλήθεια είναι ότι ο ταλαντούχος Ινδός που με είχε ενθουσιάσει με την "Έκτη αίσθηση",
μου άφηνε στη συνέχεια την αίσθηση ότι σε κάθε επόμενη ταινία του ήταν όλο και
περισσότερο απογοητευτικός. Και, για να λέμε την αλήθεια, το πρόβλημα που έβρισκα στις παλιές ταινίες του ήταν
το συχνά "ξενέρωτο" φινάλε μετά από δυο ώρες δυνατού θρίλερ. Ίσως
έφταιγε το ότι δεν έβρισκε τον κατάλληλο τρόπο να παρουσιάσει την
"αποκάλυψη" της πραγματικότητας πίσω από το μυστήριο που
έκρυβαν φαινομενικά οι ιστορίες του. Σίγουρα πάντως, μετά τη θέαση
της νέας του ταινίας, νομίζω θα πρέπει να ξαναδώ κάποιες παλιότερές του
και να αναθεωρήσω τις βαθμολογίες που τους είχα δώσει τότε, σε γνωστό
site. Και οπωσδήποτε, να ξαναδώ τον "Άφθαρτο" και, ίσως, να ανεβάσω τη βαθμολογία του από τα αρχικά 4/10.
Μια και βρέθηκα στην Αθήνα την πρώτη βδομάδα προβολής του "Διχασμένου" ("Split" ο πρωτότυπος τίτλος) είπα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στον Σιάμαλαν. Άλλωστε κάποια πρώτα σχόλια που διάβασα στα πεταχτά ήταν ενθαρρυντικά, καθώς μιλούσαν για επιστροφή του Ινδού στις καλές εποχές των παλιών θρίλερ του, από "The Village" και πριν. Είχα δει, λίγες μέρες πριν, και το τρέιλερ της ταινίας, και μου είχε φανεί ενδιαφέρον το στόρι. Ίσως με ...παρέσυρε και ο τίτλος που, συνειρμικά, μου έφερε στο μυαλό τους "Διχασμένους" (ελληνική ατυχής τιτλοφόρηση του "Dead Ringers" του αγαπημένου Κρόνενμπεργκ), ταινία που μου αρέσει ιδιαίτερα.
Ο Σιάμαλαν λοιπόν εδώ καταπιάνεται και πάλι με τον ανθρώπινο νου, αναζητώντας το που μπορεί να φτάσει και το πόση δύναμη μπορεί να έχει πάνω στο σώμα, ώστε να μπορεί να το ελέγχει απόλυτα. Στήνει την ιστορία του στα πλαίσια ενός καλοσχεδιασμένου θρίλερ, όπως είχε κάνει και στο "Σκοτεινό χωριό" (μάλιστα, το αρχικό καστ θα είχε στον πρωταγωνιστικό ρόλο και πάλι τον Joaquin Phoenix, στην τελική διανομή όμως αυτός δόθηκε στον James McAvoy), που συνεχώς κλιμακώνεται. Όπως και σε άλλες ταινίες του, "εμπλουτίζει" την πραγματικότητα με φαντασία και μεταφυσικές προεκτάσεις, για να μπορέσει να αφηγηθεί αυτά που θέλει. Ο πρωταγωνιστής είναι ένα άτομο έντονα διαταραγμένο, όχι απλά διχασμένος αλλά με 23, εντελώς διαφορετικές, προσωπικότητες! Ο Σιάμαλαν ισχυρίζεται πως, κάθε μία προσωπικότητα, την ώρα που κυριαρχεί στο σώμα του διαταραγμένου ασθενή, μπορεί να επηρεάζει ακόμη και τις φυσικές λειτουργίες του οργανισμού του, σε σημείο που, ορισμένες μόνο προσωπικότητες, να παρουσιάζουν οργανικές παθήσεις, να έχουν αυξημένη μυική δύναμη, και γενικά να παρουσιάζουν διαφοροποιήσεις από τα χαρακτηριστικά του "κεντρικού" (πραγματικού) προσώπου. Η ψυχίατρος, που κουράρει τον πρωταγωνιστή, τον θεωρεί ως μια πολύ ενδιαφέρουσα βιολογική περίπτωση, ζωντανό δείγμα ανθρώπου που διαθέτει σπάνιες ειδικές ικανότητες, πολύ πέρα από αυτές του μέσου ανθρώπου, σαν ένα πιο εξελιγμένο υποείδος θα λέγαμε (υπονοεί ενδεχομένως την πιθανότητα, αλλά και τον κίνδυνο, να μπορέσει, κάτω από ακραίες διανοητικές συνθήκες, να δημιουργηθεί ο "υπεράνθρωπος", μια ανώτερη μετεξέλιξη του είδους μας;). Και εδώ έρχεται, για άλλη μια φορά, το ανατρεπτικό φινάλε, το οποίο μισογκρεμίζει όσα έχει μέχρι τώρα περίτεχνα στήσει ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης. Ο Σιάμαλαν κάνει ακόμη μια φορά το ίδιο λάθος που έχει κάνει και στις άλλες παρόμοιες ταινίες του. Γι' αυτό και η βαθμολογία μου περιορίστηκε, χαριστικά κι επιεικώς, στο 7 (αν τη βαθμολογούσα μισή-μισή, θα της έβαζα 9 και 4, δηλαδή μέσος όρος 6,5). Επιπλέον, για τους φαν του δημιουργού, υπάρχει στο τέλος, στους τίτλους πια, μια σκηνή-έκπληξη, που ταυτόχρονα δείχνει και σαν υπόσχεση (...). Ο ίδιος ο Σιάμαλαν έχει δηλώσει πως σχεδιάζει να ολοκληρώσει την συνολική ιστορία που είχε από την αρχή στο μυαλό του, από χρόνια πριν (η ταινία δεν δείχνει άλλωστε να κλείνει την ιστορία, προετοιμάζοντας για part two -ή part three; Άσε, δε θα πω περισσότερα...).
Κατά τ' άλλα, έχουμε κι εδώ μια υποδειγματική σκηνοθεσία, με αρκετό τρόμο και σασπένς, δυνατά κλειστοφοβικά πλάνα για γερά νεύρα, και πολύ καλούς πρωταγωνιστές. Ο ΜακΑβόι, χωρίς οπτικά εφέ και χωρίς έξτρα μακιγιάζ, κατορθώνει να μεταμορφώνεται, από σκηνή σε σκηνή, από πλάνο σε πλάνο, αλλά και real time μέσα στο ίδιο πλάνο (!), από τον ένα χαρακτήρα στον άλλο. Στη ροή της ταινίας παίζει τις έξη από τις 23 προσωπικότητες, οι οποίες είναι τόσο διακριτές μεταξύ τους, που εκπλήσσεσαι με τις υποκριτικές ικανότητες του ηθοποιού. Συμπρωταγωνίστρια αντάξια δίπλα του είναι και η Anya Taylor-Joy, ενώ θα ήθελα να αναφερθώ και στον πολύ καλό νέο κινηματογραφιστή (το όνομα στους τίτλους μου τράβηξε την προσοχή), σε μεγάλο ποσοστό υπεύθυνο για τα πλάνα που προκαλούν φόβο, τον Mike Gioulakis (πατριώτης;)
Για να τελειώνουμε: δεν είναι η καλύτερη του Σιάμαλαν (αν και ίσως θα μπορούσε, θα περιμένω να δώ και τη συνέχεια, αν τελικά υπάρξει), είναι η καλύτερή του τα πολλά τελευταία χρόνια, έχει και αυτή αμφιλεγόμενο φινάλε, αλλά τελικά συστήνω να τη δείτε. Ειδικά στους φαν του σκηνοθέτη, συστήνω, αν δεν την είδαν ακόμη, να (ξανα)δούν πρώτα τον "Άφθαρτο", και σίγουρα θα μπορέσουν να την κατανοήσουν ευκολότερα (αλλά και για ένα λόγο ακόμη, που δε θα τον πω!...).
Πηγή: Cine.gr
Μια και βρέθηκα στην Αθήνα την πρώτη βδομάδα προβολής του "Διχασμένου" ("Split" ο πρωτότυπος τίτλος) είπα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στον Σιάμαλαν. Άλλωστε κάποια πρώτα σχόλια που διάβασα στα πεταχτά ήταν ενθαρρυντικά, καθώς μιλούσαν για επιστροφή του Ινδού στις καλές εποχές των παλιών θρίλερ του, από "The Village" και πριν. Είχα δει, λίγες μέρες πριν, και το τρέιλερ της ταινίας, και μου είχε φανεί ενδιαφέρον το στόρι. Ίσως με ...παρέσυρε και ο τίτλος που, συνειρμικά, μου έφερε στο μυαλό τους "Διχασμένους" (ελληνική ατυχής τιτλοφόρηση του "Dead Ringers" του αγαπημένου Κρόνενμπεργκ), ταινία που μου αρέσει ιδιαίτερα.
Ο Σιάμαλαν λοιπόν εδώ καταπιάνεται και πάλι με τον ανθρώπινο νου, αναζητώντας το που μπορεί να φτάσει και το πόση δύναμη μπορεί να έχει πάνω στο σώμα, ώστε να μπορεί να το ελέγχει απόλυτα. Στήνει την ιστορία του στα πλαίσια ενός καλοσχεδιασμένου θρίλερ, όπως είχε κάνει και στο "Σκοτεινό χωριό" (μάλιστα, το αρχικό καστ θα είχε στον πρωταγωνιστικό ρόλο και πάλι τον Joaquin Phoenix, στην τελική διανομή όμως αυτός δόθηκε στον James McAvoy), που συνεχώς κλιμακώνεται. Όπως και σε άλλες ταινίες του, "εμπλουτίζει" την πραγματικότητα με φαντασία και μεταφυσικές προεκτάσεις, για να μπορέσει να αφηγηθεί αυτά που θέλει. Ο πρωταγωνιστής είναι ένα άτομο έντονα διαταραγμένο, όχι απλά διχασμένος αλλά με 23, εντελώς διαφορετικές, προσωπικότητες! Ο Σιάμαλαν ισχυρίζεται πως, κάθε μία προσωπικότητα, την ώρα που κυριαρχεί στο σώμα του διαταραγμένου ασθενή, μπορεί να επηρεάζει ακόμη και τις φυσικές λειτουργίες του οργανισμού του, σε σημείο που, ορισμένες μόνο προσωπικότητες, να παρουσιάζουν οργανικές παθήσεις, να έχουν αυξημένη μυική δύναμη, και γενικά να παρουσιάζουν διαφοροποιήσεις από τα χαρακτηριστικά του "κεντρικού" (πραγματικού) προσώπου. Η ψυχίατρος, που κουράρει τον πρωταγωνιστή, τον θεωρεί ως μια πολύ ενδιαφέρουσα βιολογική περίπτωση, ζωντανό δείγμα ανθρώπου που διαθέτει σπάνιες ειδικές ικανότητες, πολύ πέρα από αυτές του μέσου ανθρώπου, σαν ένα πιο εξελιγμένο υποείδος θα λέγαμε (υπονοεί ενδεχομένως την πιθανότητα, αλλά και τον κίνδυνο, να μπορέσει, κάτω από ακραίες διανοητικές συνθήκες, να δημιουργηθεί ο "υπεράνθρωπος", μια ανώτερη μετεξέλιξη του είδους μας;). Και εδώ έρχεται, για άλλη μια φορά, το ανατρεπτικό φινάλε, το οποίο μισογκρεμίζει όσα έχει μέχρι τώρα περίτεχνα στήσει ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης. Ο Σιάμαλαν κάνει ακόμη μια φορά το ίδιο λάθος που έχει κάνει και στις άλλες παρόμοιες ταινίες του. Γι' αυτό και η βαθμολογία μου περιορίστηκε, χαριστικά κι επιεικώς, στο 7 (αν τη βαθμολογούσα μισή-μισή, θα της έβαζα 9 και 4, δηλαδή μέσος όρος 6,5). Επιπλέον, για τους φαν του δημιουργού, υπάρχει στο τέλος, στους τίτλους πια, μια σκηνή-έκπληξη, που ταυτόχρονα δείχνει και σαν υπόσχεση (...). Ο ίδιος ο Σιάμαλαν έχει δηλώσει πως σχεδιάζει να ολοκληρώσει την συνολική ιστορία που είχε από την αρχή στο μυαλό του, από χρόνια πριν (η ταινία δεν δείχνει άλλωστε να κλείνει την ιστορία, προετοιμάζοντας για part two -ή part three; Άσε, δε θα πω περισσότερα...).
Κατά τ' άλλα, έχουμε κι εδώ μια υποδειγματική σκηνοθεσία, με αρκετό τρόμο και σασπένς, δυνατά κλειστοφοβικά πλάνα για γερά νεύρα, και πολύ καλούς πρωταγωνιστές. Ο ΜακΑβόι, χωρίς οπτικά εφέ και χωρίς έξτρα μακιγιάζ, κατορθώνει να μεταμορφώνεται, από σκηνή σε σκηνή, από πλάνο σε πλάνο, αλλά και real time μέσα στο ίδιο πλάνο (!), από τον ένα χαρακτήρα στον άλλο. Στη ροή της ταινίας παίζει τις έξη από τις 23 προσωπικότητες, οι οποίες είναι τόσο διακριτές μεταξύ τους, που εκπλήσσεσαι με τις υποκριτικές ικανότητες του ηθοποιού. Συμπρωταγωνίστρια αντάξια δίπλα του είναι και η Anya Taylor-Joy, ενώ θα ήθελα να αναφερθώ και στον πολύ καλό νέο κινηματογραφιστή (το όνομα στους τίτλους μου τράβηξε την προσοχή), σε μεγάλο ποσοστό υπεύθυνο για τα πλάνα που προκαλούν φόβο, τον Mike Gioulakis (πατριώτης;)
Για να τελειώνουμε: δεν είναι η καλύτερη του Σιάμαλαν (αν και ίσως θα μπορούσε, θα περιμένω να δώ και τη συνέχεια, αν τελικά υπάρξει), είναι η καλύτερή του τα πολλά τελευταία χρόνια, έχει και αυτή αμφιλεγόμενο φινάλε, αλλά τελικά συστήνω να τη δείτε. Ειδικά στους φαν του σκηνοθέτη, συστήνω, αν δεν την είδαν ακόμη, να (ξανα)δούν πρώτα τον "Άφθαρτο", και σίγουρα θα μπορέσουν να την κατανοήσουν ευκολότερα (αλλά και για ένα λόγο ακόμη, που δε θα τον πω!...).
Πηγή: Cine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου