Η μουσική είχε πάντα μια ιδιαίτερη θέση στη ζωή μου. Υπήρξα ανέκαθεν συστηματικός ακροατής (αν και ουδέποτε δημιουργός ή εκτελεστής, έστω κι αν κάποια στιγμή το προσπάθησα). Όσο μπορώ να έχω παιδικές μνήμες, θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική. Στην αρχή από το πικάπ του παππού -μιλάμε για ηλικία γύρω στα 3!- που είχα μάθει και το χειριζόμουν μόνος! Μετά από το ολόδικό μου πικάπ-βαλιτσάκι, που απέκτησα γύρω στα 5-6 χρόνια μου (και λέμε για τα σημερινά παιδιά και την ευκολία προσαρμογής τους με τη τεχνολογία από μικρή ηλικία, τελικά πάντα έτσι γινόταν, απλά οι δυνατότητες που είχαμε εμείς, ως παιδιά, να βρεθούμε με τέτοια γκατζετάκια στα χέρια μας ήταν πολύ πιο περιορισμένες). Στη συνέχεια από το δικό μου κασετόφωνο, το οποίο ήταν και ένα υποτυπώδες εργαλείο δημιουργίας (ηχογραφούσα, με πικάπ και μικρόφωνο, τα δικά μου, φανταστικά, "ραδιοφωνικά προγράμματα"!). Και πάντα, εννοείται, από κάποιο τρανζιστοράκι, από το οποίο και ενημερωνόμουν για ότι καινούριο κυκλοφορούσε στη δισκογραφική αγορά. Και αργότερα, που το "βαλιτσάκι" έγινε πλατώ, το κασετοφωνάκι ντεκ και το τρανζιστοράκι γουόκμαν, η μουσική συνέχισε να με συντροφεύει ασταμάτητα, παντού όπου έβρισκα ευκαιρία να ακούω.
Φαίνεται λοιπόν πως η μουσική γενικά με σημαδεύει. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως το 2017 ξεκίνησε μουσικά για μένα, τυχαία, με τον καλύτερο τρόπο. Με ένα καλλιτέχνη που θαυμάζω κι εκτιμώ απεριόριστα, πολύ ιδιαίτερο μουσικό αλλά και πολύ ιδιαίτερο πνεύμα. Εντελώς τυχαία λοιπόν, με το που ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα της νέας χρονιάς, και ενώ η τηλεόραση έπαιζε στο βάθος, διακρίνω γνώριμους ήχους και μελωδίες. Μόλις έχει ξεκινήσει, στην κρατική τηλεόραση, η προβολή, σε επανάληψη, της ταινίας "Στα κέρατα του ταύρου", ένα αφιέρωμα του 2007 στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, με συμμετοχή της Μάρθας Φριντζήλα και των Λαϊκεδέλικα. Στην ταινία, που δεν γνώριζα ως σήμερα την ύπαρξή της, παρουσιάζεται όλο το μέχρι τότε έργο του Θανασάρα, και μάλιστα από τον ίδιο, με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Αναζήτησα αμέσως, στο YouTube, την ταινία, την οποία και βρήκα και σκέφτηκα να τη μοιραστώ (έστω και ελαφρώς λειψή!).
Καλή μουσική χρονιά λοιπόν!
Φαίνεται λοιπόν πως η μουσική γενικά με σημαδεύει. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως το 2017 ξεκίνησε μουσικά για μένα, τυχαία, με τον καλύτερο τρόπο. Με ένα καλλιτέχνη που θαυμάζω κι εκτιμώ απεριόριστα, πολύ ιδιαίτερο μουσικό αλλά και πολύ ιδιαίτερο πνεύμα. Εντελώς τυχαία λοιπόν, με το που ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα της νέας χρονιάς, και ενώ η τηλεόραση έπαιζε στο βάθος, διακρίνω γνώριμους ήχους και μελωδίες. Μόλις έχει ξεκινήσει, στην κρατική τηλεόραση, η προβολή, σε επανάληψη, της ταινίας "Στα κέρατα του ταύρου", ένα αφιέρωμα του 2007 στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, με συμμετοχή της Μάρθας Φριντζήλα και των Λαϊκεδέλικα. Στην ταινία, που δεν γνώριζα ως σήμερα την ύπαρξή της, παρουσιάζεται όλο το μέχρι τότε έργο του Θανασάρα, και μάλιστα από τον ίδιο, με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Αναζήτησα αμέσως, στο YouTube, την ταινία, την οποία και βρήκα και σκέφτηκα να τη μοιραστώ (έστω και ελαφρώς λειψή!).
Καλή μουσική χρονιά λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου