Μπορεί το "Phos" του 1976 να θεωρείται ο δημοφιλέστερος και πιο επιτυχημένος δίσκος των Socrates, με μια εξαιρετική παραγωγή (πολύ καλύτερη από τις μέτριες των προηγούμενων δίσκων τους) από τον ήδη γνωστό διεθνώς τότε Βαγγέλη Παπαθανασίου, (βλέπε Aphrodite's Child), προσωπικά όμως βρίσκω πιο ενδιαφέροντα και συναρπαστικό τον αμέσως επόμενο, που ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα, και μετά από αρκετές ανακατατάξεις μελών. Ίσως γιατί τον πρωτάκουσα σαν νέα κυκλοφορία, μόλις είχε πρωτοβγεί. Ίσως πάλι για τον διαφορετικό ήχο του, αν και θα έλεγα πως το γκρουπ δεν είχε τελικά ποτέ έναν αυστηρά καθορισμένο ήχο. Από τον πιο ψυχεδελικό ροκ ήχο του πρώτου τους άλμπουμ, στις πιο χαρντ ροκ φόρμες, το μπλουζ-ροκ, το progressive rock και μέχρι τον πιο ραφιναρισμένο και πιο πειραματικό ήχο του "Phos" (με επιρροές από Χέντριξ, Κλάπτον και Led Zeppelin) το κοινό σημείο στη μουσική τους ήταν οι ελληνικοί, ηπειρώτικοι ήχοι (χαρακτηριστικότατο το "Mountains") και μια εν γένει ελληνικότητα, που ξεπηδούσε πονηρά μέσα από το κλασικό ροκ τους. αλλά και μέσα από το όνομα του γκρουπ, Socrates Drank the Conium, όπως ήταν αρχικά. Για τους χαρντ ροκ φανς τους μάλιστα, η εκλεπτυσμένη παραγωγή του Βαγγέλη στο "Phos" θεωρήθηκε μέγα ολίσθημα, όπως ολίσθημα θεωρήθηκε και το εν λόγω άλμπουμ "Waiting for Something" του 1980.
Παραγωγός εδώ ήταν ο πολύς Μίκης Κορίνθιος, ενώ το σχήμα, από το προηγούμενο τριμελές (Γιάννης Σπάθας, κιθάρα, Αντώνης Τουρκογιώργης, μπάσο και φωνή, ιδρυτικά μέλη από το '69, και Γιώργος Τρανταλίδης, ντραμς, από το '72) μεταλλάσσεται στο τζαζ-ροκ πενταμελές, με τον Νίκο Αντύπα να έχει αντικαταστήσει στα ντραμς και κρουστά τον Τρανταλίδη που έφυγε, τον Γιώργο Ζηκογιάννη να έχει αντικαταστήσει στο μπάσο τον Τουρκογιώργη, ο οποίος εδώ αναλαμβάνει τη δεύτερη κιθάρα, και τον Παύλο Αλεξίου να έχει προστεθεί στα πλήκτρα. Ηχητικά το σχήμα είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον και βοηθά πολύ σ' αυτό και η παραγωγή του Κορίνθιου. Τα περισσότερα κομμάτια και εδώ υπογράφει, ως συνήθως, το συνθετικό δίδυμο Σπάθα-Τουρκογιώργη, ενώ κάποιες συνεισφορές έχουν και τα υπόλοιπα μέλη, όπως ο Ζηκογιάννης στο εξαιρετικό ρυθμικό "Mr W.C." που ανοίγει το δίσκο (με το υπέροχο κιθαριστικό ριφ), και ο Αλεξίου με τον Κορίνθιο (!) στο mid-tempo μπλουζ-με-λαϊκές-πινελιές "Most People I Know" που ακολουθεί. Ο Αλεξίου συμμετέχει συνθετικά και ηχητικά (σόλο με το ηλεκτρικό πιανάκι του) και στο τρίτο του δίσκου, το με έντονο τζαζ ήχο "Endless". Την πρώτη πλευρά του βινυλίου κλείνει το ριμέικ του παλαιότερου "Mountains" (από το "Phos", όπου συμμετέχει συνθετικά και ο Τρανταλίδης). Εδώ ο Σπάθας, που δίκαια θεωρείται ο μεγαλύτερος Έλληνας κιθαρίστας και από τους σπουδαιότερους παγκοσμίως της ροκ, δίνει τα ρέστα του, μετατρέποντας την κιθάρα του σε ...ηπειρώτικο κλαρίνο! (ναι, ακούστε το, είναι εκπληκτικό το πως καταφέρνει να θυμίζει το ηχόχρωμα του κλαρίνου), μέχρι που νομίζεις πως κάπου στο βάθος ακούγονται και τα ...κουδουνάκια των προβάτων που βόσκουν αμέριμνα στα "Mountains" της Ηπείρου! Ίσως η πιο μεγαλειώδης στιγμή των Socrates!
Τη δεύτερη πλευρά ανοίγει το στρέιτ ροκ "Lady" με τις υπέροχες διπλές κιθάρες, το πιο εμπορικό του δίσκου, που ακούστηκε πολύ εκείνη την εποχή στα ραδιόφωνα για την προώθηση του άλμπουμ. Ακολουθούν, το τζαζ-ροκ "Threw The Dice" και το πιο ατμοσφαιρικό "Valley of Glory". Ο δίσκος κλείνει με ένα από τα πιο αγαπημένα μου, το "Magic Mirror" με ένα ακόμη κολλητικό ριφ από αρμόνιο και κιθάρα, υπέροχα ρολαριστά ντραμς και ωραίες μελωδικές εναλλαγές.
Ακούστε το "Waiting for Something" και θα καταλάβετε γιατί οι Socrates θεωρήθηκαν και θεωρούνται το μεγαλύτερο ελληνικό συγκρότημα αγγλόφωνου ροκ όλων των εποχών!
Πηγές: Βικιπαίδεια, Wikipedia, Rock Time, YouTube
Παραγωγός εδώ ήταν ο πολύς Μίκης Κορίνθιος, ενώ το σχήμα, από το προηγούμενο τριμελές (Γιάννης Σπάθας, κιθάρα, Αντώνης Τουρκογιώργης, μπάσο και φωνή, ιδρυτικά μέλη από το '69, και Γιώργος Τρανταλίδης, ντραμς, από το '72) μεταλλάσσεται στο τζαζ-ροκ πενταμελές, με τον Νίκο Αντύπα να έχει αντικαταστήσει στα ντραμς και κρουστά τον Τρανταλίδη που έφυγε, τον Γιώργο Ζηκογιάννη να έχει αντικαταστήσει στο μπάσο τον Τουρκογιώργη, ο οποίος εδώ αναλαμβάνει τη δεύτερη κιθάρα, και τον Παύλο Αλεξίου να έχει προστεθεί στα πλήκτρα. Ηχητικά το σχήμα είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον και βοηθά πολύ σ' αυτό και η παραγωγή του Κορίνθιου. Τα περισσότερα κομμάτια και εδώ υπογράφει, ως συνήθως, το συνθετικό δίδυμο Σπάθα-Τουρκογιώργη, ενώ κάποιες συνεισφορές έχουν και τα υπόλοιπα μέλη, όπως ο Ζηκογιάννης στο εξαιρετικό ρυθμικό "Mr W.C." που ανοίγει το δίσκο (με το υπέροχο κιθαριστικό ριφ), και ο Αλεξίου με τον Κορίνθιο (!) στο mid-tempo μπλουζ-με-λαϊκές-πινελιές "Most People I Know" που ακολουθεί. Ο Αλεξίου συμμετέχει συνθετικά και ηχητικά (σόλο με το ηλεκτρικό πιανάκι του) και στο τρίτο του δίσκου, το με έντονο τζαζ ήχο "Endless". Την πρώτη πλευρά του βινυλίου κλείνει το ριμέικ του παλαιότερου "Mountains" (από το "Phos", όπου συμμετέχει συνθετικά και ο Τρανταλίδης). Εδώ ο Σπάθας, που δίκαια θεωρείται ο μεγαλύτερος Έλληνας κιθαρίστας και από τους σπουδαιότερους παγκοσμίως της ροκ, δίνει τα ρέστα του, μετατρέποντας την κιθάρα του σε ...ηπειρώτικο κλαρίνο! (ναι, ακούστε το, είναι εκπληκτικό το πως καταφέρνει να θυμίζει το ηχόχρωμα του κλαρίνου), μέχρι που νομίζεις πως κάπου στο βάθος ακούγονται και τα ...κουδουνάκια των προβάτων που βόσκουν αμέριμνα στα "Mountains" της Ηπείρου! Ίσως η πιο μεγαλειώδης στιγμή των Socrates!
Τη δεύτερη πλευρά ανοίγει το στρέιτ ροκ "Lady" με τις υπέροχες διπλές κιθάρες, το πιο εμπορικό του δίσκου, που ακούστηκε πολύ εκείνη την εποχή στα ραδιόφωνα για την προώθηση του άλμπουμ. Ακολουθούν, το τζαζ-ροκ "Threw The Dice" και το πιο ατμοσφαιρικό "Valley of Glory". Ο δίσκος κλείνει με ένα από τα πιο αγαπημένα μου, το "Magic Mirror" με ένα ακόμη κολλητικό ριφ από αρμόνιο και κιθάρα, υπέροχα ρολαριστά ντραμς και ωραίες μελωδικές εναλλαγές.
Ακούστε το "Waiting for Something" και θα καταλάβετε γιατί οι Socrates θεωρήθηκαν και θεωρούνται το μεγαλύτερο ελληνικό συγκρότημα αγγλόφωνου ροκ όλων των εποχών!
Πηγές: Βικιπαίδεια, Wikipedia, Rock Time, YouTube
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου