Συναυλίες 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου

1.  Φιλαρμονική Μουσικού Συλλόγου Άνδρου

Ετήσια καλοκαιρινή συναυλία του Δεκαπενταύγουστου 

Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου, 16 Αυγούστου

Την ετήσια καλοκαιρινή συναυλία της Φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου (Μου.Σ.Α.), η οποία πλέον έχει ενταχθεί κανονικά στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, την περιμένω με ενδιαφέρον κάθε χρόνο (όπως και την αντίστοιχη Χριστουγεννιάτικη), καθώς πρόκειται για μια μπάντα η οποία, αν και κάθε χρόνο ...μικραίνει (πολλά παιδιά τελειώνουν το σχολείο και φεύγουν, λιγότερα καινούρια έρχονται) ταυτόχρονα γίνεται όλο και καλύτερη. Στις φετινές τους εμφανίσεις, όπου ήταν πλέον εμφανείς οι ελλείψεις σε κάποια όργανα, χρειάστηκε και η συνδρομή λίγων μουσικών εκτός Άνδρου. Αυτό σημαίνει δυσκολίες στη συμμετοχή όλων των μελών σε όλες τις πρόβες. Το αποτέλεσμα που ακούσαμε ωστόσο στις 16 Αυγούστου μόνο ελλειπή προετοιμασία δεν έδειχνε. Η Φιλαρμονική ήταν, για μια ακόμη φορά, πολύ καλή και το πρόγραμμά τους περιείχε αρκετά κομμάτια, ενώ έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους και δύο από τα νέα μέλη, μικρής ηλικίας. Δεν έχω να κάνω κάποιο άλλο σχόλιο, να τονίσω μόνο τη σπουδαιότητα ύπαρξης αυτής της μπάντας, (ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια από τον Μουσικό Σύλλογο ως αναβίωση της πρώην Φιλαρμονικής του Δήμου Άνδρου) καθώς αποτελεί φυτώριο νέων μουσικών ταλέντων του νησιού, και μια μεγάλη ευκαιρία (μαζί και με την Παιδική Χορωδία του Μου.Σ.Α.) για πολλά παιδιά να έρθουν σε επαφή με αυτή την υπέροχη τέχνη που ονομάζεται Μουσική! Τέλος, να προσθέσω ότι το συχνά εξαιρετικό αποτέλεσμα στις εμφανίσεις της Φιλαρμονικής οφείλεται σε τρεις πολύ καλούς μουσικούς που διδάσκουν αυτή τη στιγμή στο σύλλογο, τον Τάσο Βιτσεντζάτο, δάσκαλο χάλκινων, τον Μιχάλη Διακογιώργη, δάσκαλο κρουστών, και τον Δημήτρη Σιδερή, δάσκαλο ξύλινων και αρχιμουσικό της μπάντας. Συγχαρητήρια για μια ακόμη φορά και ραντεβού στην επόμενη εμφάνιση!

2.  "Restart"

Νίκος Πορτοκάλογλου και οι Ευγενείς Αλήτες

Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου, 17 Αυγούστου

Έχω παρακολουθήσει τις περισσότερες συναυλίες που έχουν γίνει αυτά τα τρία χρόνια ύπαρξης του Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου, τόσο στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου όσο και σε άλλους χώρους. Ένα έχω να πω για την εμφάνιση του Νίκου Πορτοκάλογλου, στα πλαίσια της καλοκαιρινής περιοδείας του με τον τίτλο "Restart": σε καμία από τις προηγούμενες συναυλίες δεν είδα τον κόσμο να έχει ξεσηκωθεί τόσο, σε καμία δεν είδα τόσο ενθουσιασμό, ζωντάνια και συμμετοχή του κοινού (ίσως με εξαίρεση το πάρτι στην παραλία του Όρμου Κορθίου πέρσι, με Ζιώγαλα, Λάκη, Μηλιώκα, Γιοκαρίνη, όπου όμως ο κόσμος ήταν αρκετά λιγότερος), κι ας μην ήταν το θέατρο εντελώς γεμάτο όπως άλλες φορές! Θεωρώ ότι στις 17 Αυγούστου στο Ανοιχτό, για πρώτη φορά άναψαν τα αίματα! Πρώτη φορά "πόνεσαν τα χέρια μας" από το επίμονο και παρατεταμένο χειροκρότημα-μπιζάρισμα λίγο πριν το τέλος της βραδιάς. Πρώτη φορά ο κόσμος έμεινε πάνω από μισή ώρα όρθιος σε φινάλε συναυλίας. Απόρησε κι ο ίδιος ο Πορτοκάλογλου, γι' αυτό ρωτούσε μετά από κάθε τραγούδι "αντέχετε κι άλλο;" και φυσικά η απάντηση κάθε φορά ήταν ομόφωνη και βροντερή: "ΝΑΙΙΙΙΙ!!!".

 

Το σετ ξεκίνησε με καθυστέρηση, αρκετά μετά τις 9 (καθώς στις 8:30, που ανοίγουν συνήθως οι πόρτες, γινόταν ακόμη soundcheck και περιμέναμε αρκετά μέχρι να μπούμε), χαλαρά στην αρχή, με κάποια από τα καινούρια τραγούδια του δημιουργού και άρχισε σιγά σιγά να κλιμακώνεται, μέχρι που στα τελευταία κομμάτια ο κόσμος είχε σηκωθεί όλος από τις κερκίδες (χρειάστηκε βέβαια και μια μικρή παρότρυνση του καλλιτέχνη) και χόρευε, τραγουδούσε, χτυπούσε ρυθμικά τα χέρια. Το ότι ξεκίνησε με τα καινούρια του δε σημαίνει και ότι το βάρος έπεσε σ' αυτά, ή γενικά μόνο σε πιο πρόσφατα. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου κάλυψε ολόκληρη τη δισκογραφία του, από Φατμέ και κινηματογραφικά (εννοείται ότι έκανε και αφιέρωση στον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ Παντελή Βούλγαρη, με τον οποίο είχε συνεργαστεί για την ταινία του "Ακροπόλ"), μέχρι συνθέσεις του γραμμένες για άλλους ερμηνευτές. Έπαιξε μέχρι "Άσωτο Υιό" (δεν ήμουν σίγουρος αν θα το άκουγα εκείνο το βράδυ...), το πρώτο κομμάτι που είχε συνθέσει στα 18 του όπως είπε (και με το οποίο γνωρίστηκα μουσικά με τους Φατμέ και τον πρώτο τους δίσκο το 1981 και παρέμεινα ακροατής του από τότε). Με εξέπληξε ευχάριστα η φωνή, αναλλοίωτη μέσα στα χρόνια, η κιθάρα του βέβαια, η ενεργητικότητά του. Ήταν όλα όπως τα ήξερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει (εκτός το χρώμα των μαλλιών του!!), ήταν ο Νίκος των νεανικών μου χρόνων, εκεί μπροστά μου ολοζώντανος, ξεσηκωτικός, φρέσκος κι ακμαίος!

Εκπληκτικοί ήταν και οι Ευγενείς Αλήτες, το νέο του μουσικό σχήμα που τον συνοδεύει πλέον στις ηχογραφήσεις και στις εμφανίσεις του, νέα παιδιά με πολύ ταλέντο, πολυμουσικοί όλοι τους. Όχι μόνο τον συνόδεψαν όλοι στα φωνητικά, αλλά έπαιξαν και 3-4 όργανα ο καθένας! Η δεύτερη φωνή Αγάπη Διαγγελάκη ("αγγελάκι αλλά και διαβολάκι" μας τη σύστησε!) έπαιξε και γιουκαλίλι και μεταλλόφωνο, ο πνευστός (από γκάιντα μέχρι τρομπέτα) Ηλίας Λαμπρόπουλος έπαιξε και βιολί (!) και τραγούδησε, ο πιανίστας Γιώργος Κουρέλης έπαιξε και ντραμς, ο ντράμερ Δημήτρης Καλονάρος έπαιξε και μπάσο (!), ο μπασίστας Βύρων Τσουράπης έπαιξε και φυσαρμόνικα (!) και τραγούδησε επίσης! Το πρόγραμμα ήταν χορταστικό σε διάρκεια και περιεχόμενο, μαζί και με το ημίωρο encore που είπαμε, και μπορώ συμπερασματικά να πω πως ήταν ένα από τα καλύτερα live έλληνα καλλιτέχνη που έχω παρακολουθήσει.