Release Athens Festival 2024, ημέρα τέταρτη

Πέμπτη 20 Ιουνίου
Tramhaus, Ride, The Smile, Pulp 

 Είχα προγραμματίσει το ταξίδι μου στην Αθήνα για την 4η ημέρα του φεστιβάλ έτσι, ώστε να βρίσκομαι στην Πλατεία Νερού κατά τις 7 το απόγευμα (ή λίγο μετά) για να μπορέσω να παρακολουθήσω ολόκληρο το σετ των Ride. Τους Tramhaus έτσι κι αλλιώς δεν τους προλάβαινα, αν και είχα την περιέργεια να τους ακούσω, εκτός αν ταξίδευα για Αθήνα πρωί. Όμως, εκείνο το απόγευμα, οι αρχαίοι θεοί Ποσειδώνας και Κηφισός δεν ήταν με το μέρος μου! Λίγο ο πρώτος με τα 7 μποφόρ και τις καθυστερήσεις στα ακτοπλοϊκά δρομολόγια, λίγο ο δεύτερος με το απίστευτο μποτιλιάρισμα της λεωφόρου που φέρει το όνομά του, από Αττική Οδό μέχρι Λεωφόρο Αθηνών, κατάφερα τελικά να βρίσκομαι στην πλατεία στις 8 το βράδυ, λίγο πριν το δεύτερο σχήμα της βραδιάς ολοκληρώσει την εμφάνισή του.

Οι Ride ήταν το δεύτερο, σε σειρά εμφάνισης, σχήμα της ημέρας, το σετ τους τελείωσε ένα τέταρτο μετά την άφιξή μου στο χώρο και, από τα τρία μόλις κομμάτια τους που πρόλαβα ν' ακούσω, μπορώ να πω πως ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση, και παρά τον δυνατό ακόμα ήλιο την ώρα που έπαιζαν (ήμασταν μία μόλις ημέρα πριν το θερινό ηλιοστάσιο, με τη μεγαλύτερη σε διάρκεια μέρα και αντίστοιχα μικρότερη νύχτα του χρόνου).

Η ημέρα, αν και ήταν αρκετά πιο δροσερή από την πρώτη, ξεκίνησε με μικρή συμμετοχή θεατών, οι οποίοι άρχισαν να πληθαίνουν με το ξεκίνημα των The Smile, εκεί γύρω στις 9 το βράδυ. Γεγονός είναι ότι το σχήμα αυτό, γέννημα θρέμμα της εποχής των lockdown, δεν το είχα ακούσει μέχρι σήμερα. Πρόκειται για διάδοχο σχήμα των θρυλικών Radiohead, δημιουργημένο από δύο μέλη των τελευταίων, τον Τομ Γιορκ και τον Τζόνι Γκρίνγουντ. μαζί με τον Τομ Σκίνερ. Οι εντυπώσεις μου από αυτό το ακρόαμα ανάμεικτες. Το σχήμα έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση σε παράξενους και λίγο ασυνήθιστους ρυθμούς σε κάποιες από τις συνθέσεις τους, κάτι που προσωπικά βρήκα αρκετά ενδιαφέρον. Ο ήχος και οι μελωδίες τους έχουν συχνά έντονα πειραματικό χαρακτήρα, σε σημεία δε βρήκα και τζαζ επιρροές στο ύφος τους. Σε κάποια κομμάτια έπιασα τον εαυτό μου άλλοτε να χορεύει κι άλλοτε να παρακολουθεί με προσοχή τους κάπως ασυνήθιστους ήχους τους. Γεγονός είναι πάντως πως η σκηνική παρουσία τους ήταν ιδιαίτερα δυναμική και, νομίζω, απέδωσαν εξαιρετικά το ύφος της μουσικής τους. Υπήρχε κόσμος που ήδη γνώριζε τις συνθέσεις και τον ήχο τους, ο οποίος βρισκόταν μπροστά στη σκηνή και έδειξε έντονο ενθουσιασμό. Υπήρξαν κι άλλοι (μεταξύ τους κι εγώ) που παρακολουθούσαν μεν, αλλά δεν παρασύρθηκαν κιόλας από το σετ τους. Εντόπισα πιο πίσω κι άλλους, μάλλον αδιάφορους, που ο λόγος της παρουσίας τους στην Πλατεία Νερού, ήταν φανερό, θα αποκαλυπτόταν δύο ώρες αργότερα. Το light show τους, τέλος, ήταν καλοστημένο κι εντυπωσιακό, ταιριαστό απόλυτα με την εμφάνισή τους, η οποία ολοκληρώθηκε γύρω στις 10 (δεν πρόσεξα ακριβώς).

Η αναμονή για το lead group της βραδιάς κράτησε περίπου μια ώρα, ίσως και λίγο παραπάνω. Έτσι κι αλλιώς, η εμφάνισή τους ήταν προγραμματισμένη για 11:15, καθώς έπρεπε να γίνουν πολλές προετοιμασίες στη σκηνή για το σόου των Βρετανών Pulp. Με μόλις 5 λεπτά καθυστέρηση λοιπόν, ανέβηκαν στη σκηνή του Release ο Τζάρβις Κόκερ κι η παρέα του, για να μας χαρίσουν μία, όπως άκουσα και το επόμενο πρωί σε μουσικό ραδιοσταθμό, από τις καλύτερες συναυλίες των τελευταίων ετών! Αν και τυπικά συγκαταλέγονται στη britpop, ανάμεσα σε άλλα τεράστια ονόματα του είδους, όπως οι Oasis και οι Blur, ουσιαστικά μπορούμε να πούμε πως υπήρξαν ανέκαθεν μοναδικοί, εντελώς ξεχωριστοί από τα υπόλοιπα σχήματα αυτής της βρετανικής σκηνής. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που δεν ασχολήθηκα ποτέ (και ντρέπομαι που το λέω αυτό τώρα!) με το γκρουπ αυτό, ενώ είχα λατρέψει από την αρχή τους Oasis και αργότερα και τους Blur. Ίσως μου είχαν φανεί έντονα ποπ τότε και κάπως "περίεργοι". Όμως αρκετά πρόσφατα, μια τυχαία ακρόαση κάποιων τραγουδιών τους, μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον, αναζήτησα τις παλιές ηχογραφήσεις τους και πολύ σύντομα έγινα φανατικός ακροατής τους. Από την άλλη, με την ανακοίνωση του φετινού ερχομού τους στην Ελλάδα, όλοι με ρωτούσαν αν θα πάω να τους δω, μου έλεγαν ότι τα λάιβ τους είναι must για όποιον είναι θαυμαστής τους (και όχι μόνο) και με παρότρυναν να μη τους χάσω με τίποτα. Έτσι κι έγινε τελικά και αποφάσισα, τελευταία στιγμή σχεδόν, να πάω.

Θα ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος και θα πω απλά ότι όλες οι συμβουλές και οι παροτρύνσεις ήταν πέρα για πέρα σωστές: παρακολούθησα ένα από τα καλύτερα λάιβ που μου έχουν τύχει! Ο Τζάρβις κάλυψε απόλυτα τις προσδοκίες μου όντας, ακόμα σήμερα, ένας χαρισματικός μπροστάρης, ερμηνευτής και σόουμαν, ο οποίος στήνει πάντα μια απολαυστική οπτικοακουστική παράσταση, που, από τη στιγμή που ξεκινά, εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ. Ακόμη και το ντύσιμό του υπηρέτησε τη στυλιστική άποψη του γκρουπ, αφού στάθηκε πάνω στη σκηνή δυο ολόκληρες ώρες χωρίς να αποχωριστεί το βελουτέ σακάκι του, παρά τη δυνατή ζέστη (κάτι που σχολίασε κι ο ίδιος από μικροφώνου). Από την άλλη, τα ακροβατικά του κυριάρχησαν στα περισσότερα (αν όχι σε όλα τα) τραγούδια, με τις εκπληκτικές χορευτικές κινήσεις των χεριών του, αλλά και κάποια "ζογκλερικά" που έκανε με το μικρόφωνο. Για τη φωνή δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο από αυτό: ήταν εκεί! Ο Τζάρβις των 20 ετών ήταν μπροστά μας ολοζώντανος, γεμάτος δύναμη, ενέργεια και πάθος.

 

Το σετ ξεκίνησε δυνατά με "I Spy" και στο καπάκι "Disco 2000", ένα από τα πλέον αγαπημένα τους για μένα, δίνοντας το στίγμα της υπόλοιπης βραδιάς. Ο Κόκερ ήταν ιδιαίτερα ομιλητικός και αλληλεπιδραστικός με το κοινό, αφηγούνταν ιστορίες και παρουσίαζε κάποια από τα κομμάτια χρησιμοποιώντας ακόμη και κάποιες ελληνικές λέξεις (μεταφράζοντας τίτλους και στίχους κάποιων τραγουδιών τους). Για τη ζητούμενη αλληλεπίδραση γκρουπ και κοινού είχαμε προετοιμαστεί, λίγο πριν βγουν στη σκηνή, από τις δύο γιγαντοοθόνες οι οποίες, μεταξύ άλλων, μας προέτρεπαν, πάλι με μεταφρασμένο στα ελληνικά κείμενο, να χειροκροτούμε και να φωνάζουμε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, καθώς όλη η συναυλία είναι ένα encore. Εντυπωσιακό σε παρουσίαση το "Ροζ γάντι" (όπως παρουσίασε ο Τζάρβις με (πολύ) σπασμένα ελληνικά το "Pink Glove", ενώ λίγο πριν το τέλος του βασικού σετ δεχτήκαμε τριπλό καταιγισμό με "This is Hardcore", "Do You Remember the First Time?" (αναφερόμενος μέσω του τίτλου και στην πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας, πολλά χρόνια πριν) και "Babies".

Όπως είπα και πριν, η συναυλία ήταν ένα encore. Φυσικά εννοείται ότι υπήρξε και κανονικό encore, με τρία κομμάτια, μεταξύ των οποίων το "Underwear" (όπου εσώρουχα εκτοξεύτηκαν στη σκηνή, μετά από την παρακίνηση του Τζάρβις "Πιστεύω όλοι φοράτε εσώρουχα εδώ"!) και φυσικά το πλέον διάσημο κι αγαπητό "Common People", στο οποίο έγινε, εννοείται, ο απόλυτος χαμός. Κατά τη διάρκεια δε της μακροσκελούς εκτέλεσης του κομματιού, ο Κόκερ βρήκε την ευκαιρία να παρουσιάσει τους αγαπημένους του συνεργάτες, δηλαδή τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Οι Pulp αποχώρησαν για δεύτερη φορά, μαζί με κάποιους ανυποψίαστους, που έφυγαν από τις μπροστινές σειρές, αφήνοντάς μας χώρο να βρεθούμε, εμείς οι "υποψιασμένοι", ακόμα πιο κοντά στη σκηνή, περιμένοντας ένα δεύτερο (ή τρίτο, αν μετρήσουμε και το κύριο μέρος της συναυλίας) encore, το οποίο φυσικά και ήρθε, με τρία ακόμη κομμάτια, μεταξύ των οποίων και το πολυαναμενόμενο (πολύς κόσμος το ζητούσε επίμονα από νωρίς) "Razzmatazz".

Ναι, θα κλείσω όπως ξεκίνησα την παρουσίαση της εμφάνισης των Pulp, τρίτης στη χώρα μας: την τέταρτη βραδιά του Release Athens παρακολούθησα ένα από τα καλύτερα λάιβ που μου έχουν τύχει!