Από τον περασμένο Σεπτέμβρη ακόμη ήθελα να γράψω, και μάλιστα το είχα ξεκινήσει, για τα πρώτα τέσσερα χρόνια του Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου. Ενός φεστιβάλ που από την αρχή φιλοδόξησε να έχει αναφορές και πέρα από τα Ελληνικά σύνορα, εξ ου και ο τίτλος του. Έχοντας λοιπόν το φεστιβάλ ολοκληρώσει ένα πρώτο κύκλο, γνωριμίας περισσότερο με το κοινό, θεώρησα πως ήταν η σωστή στιγμή για ένα πρώτο απολογισμό. Όχι επίσημο, ούτε πλήρη, ούτε ενδεχομένως και αντικειμενικό. Προσωπική μου άποψη ήταν πως διαφαινόταν ότι από το επόμενο, δηλαδή το φετινό, καλοκαίρι θα διαμορφωνόταν ένας νέος χαρακτήρας στον τρόπο διοργάνωσης αλλά και στις καλλιτεχνικές επιλογές του θεσμού αυτού ώστε, αν η αλλαγή (η ωρίμανση αν θέλετε) αυτή πετύχαινε, τότε θα μπορούσαμε πλέον να μιλάμε για ένα εδραιωμένο και καταξιωμένο καλλιτεχνικό γεγονός, όχι μόνο στα στενά τοπικά πλαίσια της Άνδρου, αλλά πραγματικά πανελλήνιας, ίσως και διεθνούς ακόμη εμβέλειας. Τελικά την ανασκόπηση αυτή δεν την ολοκλήρωσα ποτέ, αλλά νομίζω πως τώρα πλέον, μετά και από την ανακοίνωση των παραστάσεων του προγράμματος της 5ης σεζόν, είναι η κατάλληλη στιγμή. Και αυτό γιατί φαίνεται όντως η αλλαγή κατεύθυνσης που είχα από πέρισυ προβλέψει. Μια σημείωση άλλωστε στις γενικές πληροφορίες της ιστοσελίδας του φεστιβάλ το ξεκαθαρίζει: "Βασικός κορμός του Φεστιβάλ κάθε χρόνο είναι οι θεατρικές παραστάσεις."
Έχουμε λοιπόν ένα φεστιβάλ που, ενώ ξεκίνησε κυρίως με συναυλίες και λιγότερο με θεατρικά και χορό, εμπλουτίστηκε στο δεύτερο κιόλας χρόνο του με πολύ περισσότερες επιλογές: κινηματογραφικές προβολές, ζογκλέρ στους δρόμους της Χώρας, συναυλίες και σε άλλους χώρους εκτός του Ανοιχτού Θεάτρου, ακόμη και κουκλοθέατρο, για να επανέλθει το 2019 σχεδόν στη μορφή που το πρωτογνωρίσαμε, μόνο με λιγότερη πλέον έμφαση στα μουσικά. Η πρεμιέρα του ωστόσο το 2015 δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο δυναμική, και ταυτόχρονα η πρώτη από μια σειρά εκπλήξεων που ακολούθησαν: αν και δεν υπήρξα ποτέ ένθερμος θαυμαστής του συγκροτήματος Πυξ Λαξ αλλά και των μελών του στις προσωπικές καριέρες τους, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι με εξέπληξε ευχάριστα η εμφάνιση του Φίλιππου Πλιάτσικα μαζί με τον Γιάννη Μηλιώκα, σε ένα πολύ καλό live που εγκαινίασε το νέο θεσμό, έκπληξη που άφησε μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχειά του. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο διεξαγωγής του, το φεστιβάλ δε δίστασε να φιλοξενήσει και τοπικές καλλιτεχνικές ομάδες, όπως ο Θεατρικός Όμιλος Άνδρου (στις "Εκκλησιάζουσες" του Αριστοφάνη, στις 2 Αυγούστου) και η Φιλαρμονική του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου, της οποίας η καθιερωμένη καλοκαιρινή συναυλία του 15αύγουστου εντάχθηκε στα πλαίσια του φεστιβάλ (για να βρεθεί για πρώτη φορά εφέτος ξανά εκτός των φεστιβαλικών εκδηλώσεων!). Άλλες ενδιαφέρουσες βραδιές του 1ου φεστιβάλ ήταν η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου "Τρωάδες" του Ευρυπίδη, η τζαζ συναυλία του σχήματος Trilogia (Τρανταλίδης, Σαμαράς, Κοντραφούρης), "Η γοητεία του θορύβου" με τον κρουστό Γεράσιμο Τσαγκαράκη και η συναυλία της Κατερίνας Πολέμη. Το ίδιο καλοκαίρι εμφανίστηκε και η Δήμητρα Γαλάνη με το σχήμα Chronos Quartet, ένα λάιβ που δε με άφησε ιδιαίτερα ικανοποιημένο, καθώς η εμφάνιση της Γαλάνη (μεγάλη ερμηνεύτρια που εκτιμώ ιδιαίτερα) ήταν κατώτερη των προσδοκιών μου.
Τον επόμενο χρόνο, όπως είπαμε, οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, και το φεστιβάλ "μεγάλωσε" γρήγορα, τόσο σε διάρκεια όσο και σε πλήθος αλλά και ποικιλία εκδηλώσεων, ξεκινώντας μετά τα μέσα Ιουλίου και τελειώνοντας θριαμβευτικά στις 3 του Σεπτέμβρη, με τη μουσική συνεύρεση του Θάνου Μικρούτσικου και του Μίλτου Πασχαλίδη. Από τις καλύτερες βραδιές εκείνης της χρονιάς ήταν ακόμη (από όσα άκουσα, καθώς δεν ήμουν παρών) η συναυλία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη στις 13 Αυγούστου. Άλλες σπουδαίες μουσικές βραδιές ήταν η συναυλία Μανώλη Μητσιά - Γεωργίας Νταγάκη στις 30 Ιουλίου, και της Έλλης Πασπαλά στις 26 Αυγούστου με Ντέιβιντ Λίντς και Τάκη Φαραζή. Από θεατρικές παραστάσεις ξεχώρισαν η, με αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα, μεταφορά της "Ορέστειας" του Αισχύλου, σε σύγχρονη εκδοχή από το σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά, με πολύ καλό ωστόσο καστ (Καραμπέτη, Μαρκουλάκης, Ψαρράς, Κουρής) στις 7 Αυγούστου, και η εκπληκτική προσέγγιση του Δήμου Αβδελιώδη στο αρχαίο κείμενο της "Απολογίας του Σωκράτη", στις 24 Αυγούστου, στην οποία διατήρησε αυτούσιο το αρχαιοελληνικό κείμενο του Πλάτωνα (με βοηθητική χρήση υπερτίτλων στα νέα ελληνικά). Ξεχώρισαν όμως και οι παραστάσεις των δύο τοπικών θεατρικών ομίλων, ο "Οιδίπους τύραννος" από τη Λαϊκή Σκηνή Άνδρου στις 20 Ιουλίου και "Το Μεγάλο μας Τσίρκο" του Καμπανέλλη από τον Θεατρικό Όμιλο Άνδρου στις 29 Ιουλίου. Άλλες παραστάσεις της ίδιας χρονιάς ήταν: ο Σύγχρονος χορός Opus, η ετήσια συναυλία της Φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου, Κουκλοθέατρο με εργαστήρι και παράσταση, Music and Dance Gala από την Εθνική Όπερα Παρισίων και πολυθέαμα από το Σύλλογο Ποντίων "Αργοναύται-Κομνηνοί".
Οι τέσσερις όμως μεγαλύτερες εκπλήξεις του 2ου Διεθνούς Φεστιβάλ ήταν:
-το τετραήμερο κινηματογραφικό αφιέρωμα 1 έως 4 Αυγούστου στους Φελίνι-Ρότα (με προβολή των ταινιών "Amarcord", "La Strada" και "Roma" τις τρεις πρώτες ημέρες και ένα μουσικό πολυθέαμα την τέταρτη, με μουσικές Νίνο Ρότα, με ακροβάτες και ταχυδακτυλουργούς που ξεκίνησαν από τους δρόμους της Χώρας για να συνοδέψουν τους θεατές μέχρι το θέατρο, προβολές βίντεο, την ορχήστρα του Νίκου Πλατύρραχου αλλά και τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου,
-οι δύο εκτός Ανοιχτού Θεάτρου συναυλίες, δηλαδή το μπιτς-πάρτι των Γιάννη Γιοκαρίνη, Νίκου Ζιώγαλα, Γιάννη Μηλιώκα και Λάκη Παπαδόπουλου στις 17 Αυγούστου, στην πλωτή εξέδρα που στήθηκε στην παραλία Αγίας Αικατερίνης στο Κόρθι, και η arena-rock παράσταση Βασίλης και Γιάννης: "Άντε να λύσουμε..." (Παπακωνσταντίνου και Ζουγανέλλης) το επόμενο βράδυ στο Δημοτικό Στάδιο Άνδρου, και, πάνω απ΄ όλα,
-η καλύτερη, για μένα, παράσταση μέχρι σήμερα, σε αυτά τα τέσσερα χρόνια του φεστιβάλ, η εμφάνιση της μοναδικής Μαρίας Φαραντούρη, της μέγιστης, διεθνούς εμβέλειας, Ελληνίδας ερμηνεύτριας, στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου, στις 27 Ιουλίου, μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση, εκπληκτικές ερμηνείες, υπέροχες μουσικές! Μπορώ πλέον, τρία χρόνια μετά, να επιμείνω στην αρχική μου εντύπωση, πως η εμφάνιση αυτή της Φαραντούρη ήταν το πιο συγκλονιστικό live που έχω δει ποτέ!!
Το 2ο Φεστιβάλ Άνδρου, άνετα νομίζω, κερδίζει, μετά απ΄ όλα αυτά, το χαρακτηρισμό του καλύτερου μέχρι στιγμής από τα τέσσερα!
Ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός έκλεισε το 2ο φεστιβάλ, ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός άνοιξε το 3ο, καθώς στις 29 Ιουλίου 2017 άνοιξε αυλαία ο Σταμάτης Κραουνάκης με τη μουσικοθεατρική παράσταση "ΟΛΟΙ ΕΝΑ"-Φίλα με, το συγκλονιστικότερο ίσως άνοιγμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου στα τρία, έως τότε, χρόνια ύπαρξής του, και από τις καλύτερες μουσικοθεατρικές παραστάσεις που έχω δει, η οποία μου άλλαξε κατά πολύ και την άποψή μου για τα live του Κραουνάκη! Βραδιά-έκπληξη ήταν κι εκείνη στις 2 Αυγούστου, με βίντεο προβολή (από τις HD live μεταδόσεις της Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης) της παράστασης όπερας "Nabucco" του Γκιουζέπε Βέρντι με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο. Μερικές ακόμη από τις παραστάσεις που απολαύσαμε το καλοκαίρι του ΄17 ήταν: οι "Πέτρες στις τσέπες του" της Μαρί Τζόουνς, ένα two-men show με τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τον Μάκη Παπαδημητρίου στις 9 Αυγούστου, το απολαυστικό "Αρσενικό και παλιά δαντέλα" του Τζόζεφ Κέσελρινγκ από το Θεατρικό Όμιλο Άνδρου, η ετήσια καλοκαιρινή συναυλία της Φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου στις 16 Αυγούστου, και φυσικά η εξαιρετική παράσταση "Restart" του Νίκου Πορτοκάλογλου, με τους Ευγενείς Αλήτες και τη συμμετοχή της Αγάπης Διαγγελάκη (ένα ακόμη από τα κορυφαία live του φεστιβάλ) την αμέσως επόμενη ημέρα.
Από το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ δεν είχα παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις, οπότε θα σταθώ μόνο σε τρεις:
-μια εμπλουτισμένη κι εκσυγχρονισμένη απόδοση του "Ερωτόκριτου" του Βιτσέντζου Κορνάρου στις 13 Αυγούστου, μια καταπληκτική μουσικοθεατρική παράσταση με τους Χαΐνηδες και το χορευτικό-ακροβατικό σχήμα Κι όμΩς κινείται, παραγωγής του Φεστιβάλ Αθηνών,
-την ετήσια καλοκαιρινή συναυλία της Φιλαρμονικής Μου.Σ.Α. σε κοινή εμφάνιση με την ιστορικότερη φιλαρμονική της Ελλάδας, την Παλαιά Φιλαρμονική της Φιλαρμονικής Εταιρίας Κέρκυρας, στις 4 Αυγούστου,
-τη θεατρική παράσταση της κωμωδίας-σάτιρας του Αριστοφάνη "Βάτραχοι", με το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο των Αντώνη Καφετζόπουλου, Λάκη Λαζόπουλου, Δημήτρη Πιατά και Σοφίας Φιλιππίδου, η οποία έριξε και αυλαία για το φεστιβάλ του 2018 στις 22 Αυγούστου.
Άλλες παραστάσεις που ανέβηκαν στα πλαίσια του 4ου Φεστιβάλ ήταν: "Η τελευταία μαύρη γάτα" του Ευγένιου Τριβιζά στις 26 Ιουλίου, η μουσική παράσταση "Αγάπη, love, amor" της Κατερίνας Πολέμη στις 30, Vagor & Bellavita "Dromocosmicas" στις 3 Αυγούστου, ο Γιώργος Νταλάρας και η ορχήστρα Εστουδιαντίνα στις 9, η "Ελένη" του Γιάννη Ρίτσου σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου στις 11, η "Ειρήνη" του Αριστοφάνη (Παιδικό θέατρο) στις 16, "Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ" με την Ελευθερία Αρβανιτάκη στις 18, και "Τίμων ο Αθηναίος" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ από το Θεατρικό Όμιλο Άνδρου (ο οποίος για πρώτη φορά εφέτος μένει εκτός προγράμματος και θα ανεβάσει χωρίς τη στήριξη του φεστιβάλ την καλοκαιρινή παράσταση που ετοιμάζει) στις 20 Αυγούστου.
Φτάνουμε λοιπόν φέτος στο πιο περιορισμένο πλέον θα έλεγα πρόγραμμα, και ως προς τη διάρκεια και ως προς το περιεχόμενο. Το φεστιβάλ ανοίγει αυλαία στις 31 Ιουλίου και ολοκληρώνει τις παραστάσεις του στις 20 Αυγούστου, με διάρκεια δηλαδή μερικές ημέρες λιγότερες ακόμη και από το προηγούμενο. Θεματικά, όπως έχουμε πει, το 5ο Φεστιβάλ δίνει το κύριο βάρος στο θέατρο (με έμφαση μάλιστα στο αρχαίο δράμα), αφού οι 6 από τις 11 βραδιές, μεταξύ αυτών η πρώτη και η τελευταία, περιλαμβάνουν θεατρικές παραστάσεις. Αυλαία λοιπόν έχουμε με δύο θεατρικούς ομίλους: το άνοιγμα από τη Λαϊκή Σκηνή Άνδρου στις 31 Ιουλίου με "Πλούτο" του Αριστοφάνη, και το κλείσιμο από το Θεατρικό Όμιλο Σύρου Απόλλων στις 20 Αυγούστου με "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή. Οι υπόλοιπες θεατρικές παραστάσεις του Αυγούστου είναι: "Ύψωμα 731" από το Θέατρο Πορεία στις 3, "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή από τα Αθηναϊκά Θέατρα στις 10, "Θεογονία" του Ησίοδου από Patari Project στις 12 και "Το ευχαριστημένο", μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου της Μαρίνας Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, από το Θέατρο Πορεία στις 17.
Στα ενδιάμεσα των θεατρικών θα παρακολουθήσουμε, μέσα στον Αύγουστο, μουσικές παραστάσεις από: το Νίκο Κυπουργό και την Ορχήστρα των Κυκλάδων, με τη συμμετοχή των Χορωδιακών τμημάτων και της Φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου, σε μουσικές και τραγούδια από τον Ελληνικό και διεθνή κινηματογράφο στις 2, το Γιάννη Πάριο στις 5, και την Ελένη Βιτάλη (μαζί με Βιολέτα Ίκαρη και ΤΖΟΥΜ) στις 18, και χορευτικές παραστάσεις από: την Ομάδα CIE της Toula Limnaios στις 9, και το Μικροσκοπικό Θέατρο με την παράσταση "Adiós Niña" στις 14.
Αναλυτικά το πρόγραμμα του 5ου Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου μπορείτε να το βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του.
Έχουμε λοιπόν ένα φεστιβάλ που, ενώ ξεκίνησε κυρίως με συναυλίες και λιγότερο με θεατρικά και χορό, εμπλουτίστηκε στο δεύτερο κιόλας χρόνο του με πολύ περισσότερες επιλογές: κινηματογραφικές προβολές, ζογκλέρ στους δρόμους της Χώρας, συναυλίες και σε άλλους χώρους εκτός του Ανοιχτού Θεάτρου, ακόμη και κουκλοθέατρο, για να επανέλθει το 2019 σχεδόν στη μορφή που το πρωτογνωρίσαμε, μόνο με λιγότερη πλέον έμφαση στα μουσικά. Η πρεμιέρα του ωστόσο το 2015 δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο δυναμική, και ταυτόχρονα η πρώτη από μια σειρά εκπλήξεων που ακολούθησαν: αν και δεν υπήρξα ποτέ ένθερμος θαυμαστής του συγκροτήματος Πυξ Λαξ αλλά και των μελών του στις προσωπικές καριέρες τους, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι με εξέπληξε ευχάριστα η εμφάνιση του Φίλιππου Πλιάτσικα μαζί με τον Γιάννη Μηλιώκα, σε ένα πολύ καλό live που εγκαινίασε το νέο θεσμό, έκπληξη που άφησε μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχειά του. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο διεξαγωγής του, το φεστιβάλ δε δίστασε να φιλοξενήσει και τοπικές καλλιτεχνικές ομάδες, όπως ο Θεατρικός Όμιλος Άνδρου (στις "Εκκλησιάζουσες" του Αριστοφάνη, στις 2 Αυγούστου) και η Φιλαρμονική του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου, της οποίας η καθιερωμένη καλοκαιρινή συναυλία του 15αύγουστου εντάχθηκε στα πλαίσια του φεστιβάλ (για να βρεθεί για πρώτη φορά εφέτος ξανά εκτός των φεστιβαλικών εκδηλώσεων!). Άλλες ενδιαφέρουσες βραδιές του 1ου φεστιβάλ ήταν η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου "Τρωάδες" του Ευρυπίδη, η τζαζ συναυλία του σχήματος Trilogia (Τρανταλίδης, Σαμαράς, Κοντραφούρης), "Η γοητεία του θορύβου" με τον κρουστό Γεράσιμο Τσαγκαράκη και η συναυλία της Κατερίνας Πολέμη. Το ίδιο καλοκαίρι εμφανίστηκε και η Δήμητρα Γαλάνη με το σχήμα Chronos Quartet, ένα λάιβ που δε με άφησε ιδιαίτερα ικανοποιημένο, καθώς η εμφάνιση της Γαλάνη (μεγάλη ερμηνεύτρια που εκτιμώ ιδιαίτερα) ήταν κατώτερη των προσδοκιών μου.
Τον επόμενο χρόνο, όπως είπαμε, οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, και το φεστιβάλ "μεγάλωσε" γρήγορα, τόσο σε διάρκεια όσο και σε πλήθος αλλά και ποικιλία εκδηλώσεων, ξεκινώντας μετά τα μέσα Ιουλίου και τελειώνοντας θριαμβευτικά στις 3 του Σεπτέμβρη, με τη μουσική συνεύρεση του Θάνου Μικρούτσικου και του Μίλτου Πασχαλίδη. Από τις καλύτερες βραδιές εκείνης της χρονιάς ήταν ακόμη (από όσα άκουσα, καθώς δεν ήμουν παρών) η συναυλία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη στις 13 Αυγούστου. Άλλες σπουδαίες μουσικές βραδιές ήταν η συναυλία Μανώλη Μητσιά - Γεωργίας Νταγάκη στις 30 Ιουλίου, και της Έλλης Πασπαλά στις 26 Αυγούστου με Ντέιβιντ Λίντς και Τάκη Φαραζή. Από θεατρικές παραστάσεις ξεχώρισαν η, με αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα, μεταφορά της "Ορέστειας" του Αισχύλου, σε σύγχρονη εκδοχή από το σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά, με πολύ καλό ωστόσο καστ (Καραμπέτη, Μαρκουλάκης, Ψαρράς, Κουρής) στις 7 Αυγούστου, και η εκπληκτική προσέγγιση του Δήμου Αβδελιώδη στο αρχαίο κείμενο της "Απολογίας του Σωκράτη", στις 24 Αυγούστου, στην οποία διατήρησε αυτούσιο το αρχαιοελληνικό κείμενο του Πλάτωνα (με βοηθητική χρήση υπερτίτλων στα νέα ελληνικά). Ξεχώρισαν όμως και οι παραστάσεις των δύο τοπικών θεατρικών ομίλων, ο "Οιδίπους τύραννος" από τη Λαϊκή Σκηνή Άνδρου στις 20 Ιουλίου και "Το Μεγάλο μας Τσίρκο" του Καμπανέλλη από τον Θεατρικό Όμιλο Άνδρου στις 29 Ιουλίου. Άλλες παραστάσεις της ίδιας χρονιάς ήταν: ο Σύγχρονος χορός Opus, η ετήσια συναυλία της Φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου, Κουκλοθέατρο με εργαστήρι και παράσταση, Music and Dance Gala από την Εθνική Όπερα Παρισίων και πολυθέαμα από το Σύλλογο Ποντίων "Αργοναύται-Κομνηνοί".
Οι τέσσερις όμως μεγαλύτερες εκπλήξεις του 2ου Διεθνούς Φεστιβάλ ήταν:
-το τετραήμερο κινηματογραφικό αφιέρωμα 1 έως 4 Αυγούστου στους Φελίνι-Ρότα (με προβολή των ταινιών "Amarcord", "La Strada" και "Roma" τις τρεις πρώτες ημέρες και ένα μουσικό πολυθέαμα την τέταρτη, με μουσικές Νίνο Ρότα, με ακροβάτες και ταχυδακτυλουργούς που ξεκίνησαν από τους δρόμους της Χώρας για να συνοδέψουν τους θεατές μέχρι το θέατρο, προβολές βίντεο, την ορχήστρα του Νίκου Πλατύρραχου αλλά και τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου,
-οι δύο εκτός Ανοιχτού Θεάτρου συναυλίες, δηλαδή το μπιτς-πάρτι των Γιάννη Γιοκαρίνη, Νίκου Ζιώγαλα, Γιάννη Μηλιώκα και Λάκη Παπαδόπουλου στις 17 Αυγούστου, στην πλωτή εξέδρα που στήθηκε στην παραλία Αγίας Αικατερίνης στο Κόρθι, και η arena-rock παράσταση Βασίλης και Γιάννης: "Άντε να λύσουμε..." (Παπακωνσταντίνου και Ζουγανέλλης) το επόμενο βράδυ στο Δημοτικό Στάδιο Άνδρου, και, πάνω απ΄ όλα,
-η καλύτερη, για μένα, παράσταση μέχρι σήμερα, σε αυτά τα τέσσερα χρόνια του φεστιβάλ, η εμφάνιση της μοναδικής Μαρίας Φαραντούρη, της μέγιστης, διεθνούς εμβέλειας, Ελληνίδας ερμηνεύτριας, στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου, στις 27 Ιουλίου, μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση, εκπληκτικές ερμηνείες, υπέροχες μουσικές! Μπορώ πλέον, τρία χρόνια μετά, να επιμείνω στην αρχική μου εντύπωση, πως η εμφάνιση αυτή της Φαραντούρη ήταν το πιο συγκλονιστικό live που έχω δει ποτέ!!
Το 2ο Φεστιβάλ Άνδρου, άνετα νομίζω, κερδίζει, μετά απ΄ όλα αυτά, το χαρακτηρισμό του καλύτερου μέχρι στιγμής από τα τέσσερα!
Ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός έκλεισε το 2ο φεστιβάλ, ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός άνοιξε το 3ο, καθώς στις 29 Ιουλίου 2017 άνοιξε αυλαία ο Σταμάτης Κραουνάκης με τη μουσικοθεατρική παράσταση "ΟΛΟΙ ΕΝΑ"-Φίλα με, το συγκλονιστικότερο ίσως άνοιγμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου στα τρία, έως τότε, χρόνια ύπαρξής του, και από τις καλύτερες μουσικοθεατρικές παραστάσεις που έχω δει, η οποία μου άλλαξε κατά πολύ και την άποψή μου για τα live του Κραουνάκη! Βραδιά-έκπληξη ήταν κι εκείνη στις 2 Αυγούστου, με βίντεο προβολή (από τις HD live μεταδόσεις της Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης) της παράστασης όπερας "Nabucco" του Γκιουζέπε Βέρντι με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο. Μερικές ακόμη από τις παραστάσεις που απολαύσαμε το καλοκαίρι του ΄17 ήταν: οι "Πέτρες στις τσέπες του" της Μαρί Τζόουνς, ένα two-men show με τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τον Μάκη Παπαδημητρίου στις 9 Αυγούστου, το απολαυστικό "Αρσενικό και παλιά δαντέλα" του Τζόζεφ Κέσελρινγκ από το Θεατρικό Όμιλο Άνδρου, η ετήσια καλοκαιρινή συναυλία της Φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου στις 16 Αυγούστου, και φυσικά η εξαιρετική παράσταση "Restart" του Νίκου Πορτοκάλογλου, με τους Ευγενείς Αλήτες και τη συμμετοχή της Αγάπης Διαγγελάκη (ένα ακόμη από τα κορυφαία live του φεστιβάλ) την αμέσως επόμενη ημέρα.
Από το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ δεν είχα παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις, οπότε θα σταθώ μόνο σε τρεις:
-μια εμπλουτισμένη κι εκσυγχρονισμένη απόδοση του "Ερωτόκριτου" του Βιτσέντζου Κορνάρου στις 13 Αυγούστου, μια καταπληκτική μουσικοθεατρική παράσταση με τους Χαΐνηδες και το χορευτικό-ακροβατικό σχήμα Κι όμΩς κινείται, παραγωγής του Φεστιβάλ Αθηνών,
-την ετήσια καλοκαιρινή συναυλία της Φιλαρμονικής Μου.Σ.Α. σε κοινή εμφάνιση με την ιστορικότερη φιλαρμονική της Ελλάδας, την Παλαιά Φιλαρμονική της Φιλαρμονικής Εταιρίας Κέρκυρας, στις 4 Αυγούστου,
-τη θεατρική παράσταση της κωμωδίας-σάτιρας του Αριστοφάνη "Βάτραχοι", με το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο των Αντώνη Καφετζόπουλου, Λάκη Λαζόπουλου, Δημήτρη Πιατά και Σοφίας Φιλιππίδου, η οποία έριξε και αυλαία για το φεστιβάλ του 2018 στις 22 Αυγούστου.
Άλλες παραστάσεις που ανέβηκαν στα πλαίσια του 4ου Φεστιβάλ ήταν: "Η τελευταία μαύρη γάτα" του Ευγένιου Τριβιζά στις 26 Ιουλίου, η μουσική παράσταση "Αγάπη, love, amor" της Κατερίνας Πολέμη στις 30, Vagor & Bellavita "Dromocosmicas" στις 3 Αυγούστου, ο Γιώργος Νταλάρας και η ορχήστρα Εστουδιαντίνα στις 9, η "Ελένη" του Γιάννη Ρίτσου σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου στις 11, η "Ειρήνη" του Αριστοφάνη (Παιδικό θέατρο) στις 16, "Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ" με την Ελευθερία Αρβανιτάκη στις 18, και "Τίμων ο Αθηναίος" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ από το Θεατρικό Όμιλο Άνδρου (ο οποίος για πρώτη φορά εφέτος μένει εκτός προγράμματος και θα ανεβάσει χωρίς τη στήριξη του φεστιβάλ την καλοκαιρινή παράσταση που ετοιμάζει) στις 20 Αυγούστου.
Φτάνουμε λοιπόν φέτος στο πιο περιορισμένο πλέον θα έλεγα πρόγραμμα, και ως προς τη διάρκεια και ως προς το περιεχόμενο. Το φεστιβάλ ανοίγει αυλαία στις 31 Ιουλίου και ολοκληρώνει τις παραστάσεις του στις 20 Αυγούστου, με διάρκεια δηλαδή μερικές ημέρες λιγότερες ακόμη και από το προηγούμενο. Θεματικά, όπως έχουμε πει, το 5ο Φεστιβάλ δίνει το κύριο βάρος στο θέατρο (με έμφαση μάλιστα στο αρχαίο δράμα), αφού οι 6 από τις 11 βραδιές, μεταξύ αυτών η πρώτη και η τελευταία, περιλαμβάνουν θεατρικές παραστάσεις. Αυλαία λοιπόν έχουμε με δύο θεατρικούς ομίλους: το άνοιγμα από τη Λαϊκή Σκηνή Άνδρου στις 31 Ιουλίου με "Πλούτο" του Αριστοφάνη, και το κλείσιμο από το Θεατρικό Όμιλο Σύρου Απόλλων στις 20 Αυγούστου με "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή. Οι υπόλοιπες θεατρικές παραστάσεις του Αυγούστου είναι: "Ύψωμα 731" από το Θέατρο Πορεία στις 3, "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή από τα Αθηναϊκά Θέατρα στις 10, "Θεογονία" του Ησίοδου από Patari Project στις 12 και "Το ευχαριστημένο", μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου της Μαρίνας Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, από το Θέατρο Πορεία στις 17.
Στα ενδιάμεσα των θεατρικών θα παρακολουθήσουμε, μέσα στον Αύγουστο, μουσικές παραστάσεις από: το Νίκο Κυπουργό και την Ορχήστρα των Κυκλάδων, με τη συμμετοχή των Χορωδιακών τμημάτων και της Φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου, σε μουσικές και τραγούδια από τον Ελληνικό και διεθνή κινηματογράφο στις 2, το Γιάννη Πάριο στις 5, και την Ελένη Βιτάλη (μαζί με Βιολέτα Ίκαρη και ΤΖΟΥΜ) στις 18, και χορευτικές παραστάσεις από: την Ομάδα CIE της Toula Limnaios στις 9, και το Μικροσκοπικό Θέατρο με την παράσταση "Adiós Niña" στις 14.
Αναλυτικά το πρόγραμμα του 5ου Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου μπορείτε να το βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου