"Ντίλι ντίλι..."

Το παρακάτω μου ήρθε στο μυαλό μετά από σειρά γεγονότων. Κατά τα γνωστά, κοιτώντας αναρτήσεις στο google+ πριν λίγες μέρες, σχολίασα ένα μουσικό βίντεο, προσθέτοντας στη συνέχεια κι εγώ άλλο ένα του ίδιου καλλιτέχνη, που μου αρέσει πολύ, το οποίο αφηγείται μια ιστορία πολύ όμοια με μια που μας έλεγαν παλιά οι γιαγιάδες μας. Οι δύο ιστορίες ξεκινούν διαφορετικά, όμως η συνέχεια είναι πανομοιότυπη. Επίσης στην ελληνική εκδοχή, δεν είναι αθώο το ποντικάκι, όπως συμβαίνει στην ιταλική, καθώς είναι αυτό που ξεκινά όλο το κακό! Η γιαγιά μου λοιπόν μου έλεγε αυτό το "ποιηματάκι":


"Ντίλι ντίλι το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.

Να κι ο ποντικός, που πήρε το φυτίλι
μέσα απ' το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.

Να και η γάτα, που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φυτίλι μέσα απ' το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.

Να και ο σκύλος, που έπνιξε τη γάτα,
που έφαγε τον ποντικό,
που πήρε το φυτίλι μέσα απ' το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.

Να και το ξύλο, που έδειρε το σκύλο,
που έπνιξε τη γάτα, που έφαγε τον ποντικό,
που πήρε το φυτίλι μέσα απ' το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.

Να και η φλόγα, που έκαψε το ξύλο,
που έδειρε το σκύλο,
που έπνιξε τη γάτα, που έφαγε τον ποντικό,
που πήρε το φυτίλι μέσα απ' το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.

Να και το ποτάμι, που έσβησε τη φλόγα,
που έκαψε το ξύλο, που έδειρε το σκύλο,
που έπνιξε τη γάτα, που έφαγε τον ποντικό,
που πήρε το φυτίλι μέσα απ' το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.

Να και το βόδι, που ήπιε το ποτάμι,
που έσβησε τη φλόγα,
που έκαψε το ξύλο, που έδειρε το σκύλο,
που έπνιξε τη γάτα, που έφαγε τον ποντικό,
που πήρε το φυτίλι μέσα απ' το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.

Να και ο χασάπης, που έσφαξε το βόδι,
που ήπιε το ποτάμι, που έσβησε τη φλόγα,
που έκαψε το ξύλο, που έδειρε το σκύλο,
που έπνιξε τη γάτα, που έφαγε τον ποντικό,
που πήρε το φυτίλι μέσα απ' το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.

Να και ο Χάρος, που πήρε το χασάπη,
που έσφαξε το βόδι,
που ήπιε το ποτάμι, που έσβησε τη φλόγα,
που έκαψε το ξύλο, που έδειρε το σκύλο,
που έπνιξε τη γάτα, που έφαγε τον ποντικό,
που πήρε το φυτίλι μέσα απ' το καντήλι,
που φώτιζε και κένταγε η κόρη το μαντήλι."

Ως εδώ το θυμάμαι να πηγαίνει, αν και στην ιταλική εκδοχή που τραγουδά ο Άντζελο Μπραντουάρντι (περί αυτού του καλλιτέχνη πρόκειται), υπάρχει μια ακόμη στροφή, όπου το φινάλε έρχεται ...εκ Θεού! "Alla Fiera dell' Est" λέγεται το τραγούδι, αλλά και το άλμπουμ του τραγουδοποιού, από τα 1976, και το παραθέτω αμέσως: