"Ο Θόδωρος και το Δίκανo"

Μόλις συνειδητοποίησα ότι χθες κλείσαμε ένα μήνα και μπήκαμε στο δεύτερο! Πρώτη Οκτώβρη αναρτήθηκε το εισαγωγικό σημείωμα σε τούτο το blog. Άντε άλλοι έντεκα, να γιορτάσουμε και την ετήσια επέτειο!

Χθες βράδυ λοιπόν τσεκάριζα διάφορες αναρτήσεις στο G+, ενώ ταυτόχρονα η τηλεόραση έπαιζε ελληνική ταινία. Ήθελα δεν ήθελα, όλο και παρακολουθούσα την εξέλιξη, καθώς οι ατάκες μου τραβούσαν συνεχώς την προσοχή. Αναμενόμενο, θα έλεγε κάποιος, γνωρίζοντας ότι το κείμενο ήταν του μεγάλου Τσιφόρου! Μιλάμε για την ταινία "Ο Θόδωρος και το Δίκανo" του 1962. Πρόκειται για εξαιρετική ηθογραφία μιας εποχής που αλλάζει, καθώς αλλάζουν και οι δεκαετίες. Από τα παλαιά ήθη του '50 περνάμε στα νέα ήθη του '60. Είναι η νεολαία που ενηλικιώθηκε, αρκετά χρόνια μετά την κατοχή, και φέρνει μιά νέα ψυχολογία και έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής από την προηγούμενη γενιά, τη γενιά του 40, τη γενιά του πολέμου.

Ο Νίκος Τσιφόρος εδώ είναι στα καλύτερά του, και μάλιστα με διπλό ρόλο: πρώτα σα συγγραφέας, μαζί με τον Πολύβιο Βασιλειάδη, με τον οποίο αποτελούσαν αχτύπητο συγγραφικό δίδυμο, και έπειτα σαν σεναριογράφος της ταινίας, μεταφέρει δηλαδή ο ίδιος το θεατρικό κείμενό του(ς) στη μεγάλη οθόνη (μια συνήθης πρακτική για το σπουδαίο συγγραφέα, αφού έχει κάνει το ίδιο και στις περισσότερες κινηματογραφικές μεταφορές έργων του, για να μην αναφέρω και τις λίγες περιπτώσεις όπου έχει σκηνοθετήσει κιόλας!). Οι διάλογοι είναι πυκνοί, έξυπνοι και γρήγοροι, και οι χαρακτήρες εύστοχα στημένοι.

Το μεγάλο χαρτί εδώ είναι ο Μίμης Φωτόπουλος, εξαιρετικός, σε έναν από τους λίγους πρωταγωνιστικούς ρόλους της κινηματογραφικής του καριέρας. Ο Φωτόπουλος υπήρξε μεγάλος ηθοποιός με τεράστιο ταλέντο, και όχι μόνο ως κωμικός, λίγο αδικημένος όμως από τον ελληνικό κινηματογράφο, καθώς στη μεγάλη οθόνη εμφανίστηκε περισσότερο σε δεύτερους ρόλους. Οι συμπρωταγωνιστές του τον πλαισιώνουν άξια, οι ατάκες από όλους δίνουν και παίρνουν στη διάρκεια της ταινίας, το χιούμορ συμβαδίζει με τον προβληματισμό.

Ο Ντίνος Δημόπουλος σκηνοθετεί υποδειγματικά, όπως στις περισσότερες δημιουργίες του, ενώ πολύ καλή είναι και η μουσική επένδυση, σε κάπως Χατζιδακικό ύφος, του Γεράσιμου Λαβράνου. Από τα αριστουργήματα του ελληνικού σινεμά της χρυσής δεκαετίας, και όχι μόνο!