Μια "underground" ιστορία 2

Πώς τελικά τα πάντα στον κόσμο τούτο είναι ένας κύκλος! Πώς έρχονται και δένουν διάφορα πράγματα μεταξύ τους! Αφορμή να συνεχίσω την "underground" ιστορία μου έδωσε μια ανάρτηση και κάποια σχόλια που έγιναν σ' αυτή, στο G+ του φίλου blog του Ποιητή-Πόε (του "POEt'S SOUND"). Αναφέρομαι σε ανάρτησή του για το νέο βίντεο των Merchandise, γκρουπ που ηχογραφεί στην 4AD, ετικέτα της Beggar's Banquet, το οποίο μου θύμισε εποχές 80's της θρυλικής εταιρίας. Μου θύμισε επίσης ένα κλιπ που είχα χρόνια να δώ, βρήκα κάποια στιγμή στο youtube και ανάρτησα πριν ένα περίπου μήνα στο G+. Αναφέρομαι στο ένα και μοναδικό σινγκλ που είχε βγεί από το ένα και μοναδικό άλμπουμ ενός, εφήμερου όπως αποδείχτηκε, γκρουπ που είχε σχηματιστεί από δύο αποχωρήσαντες, τον Πίτερ Μέρφι από τους Bauhaus και τον Μικ Καρν από τους Japan. Το σχήμα ονομαζόταν Dalis Car και ήταν ηχητικά ένα κράμα σχεδόν των δύο προηγούμενων γκρουπ. Το άλμπουμ λεγόταν "The Waking Hour" και κυκλοφόρησε το 1984 από την Paradox, ετικέτα επίσης της Beggar's Banquet, που δημιουργήθηκε ειδικά για την κυκλοφορία αυτή. Το σινγκλ ήταν το "The Judgement Is The Mirror":

Όμως, από το δίσκο αυτό, το αγαπημένο μου ήταν πάντα το "Moonlife", το οποίο, σύμφωνα με τα credits, είναι διασκευή κάποιου παραδοσιακού, χωρίς να αναφέρονται περισσότερες πληροφορίες. Ποιο να είναι άραγε; Για ακούστε:

Τώρα, πώς θα δέσουν αυτά με την "underground" ιστορία που είχα δημοσιεύσει εδώ στις 15/10, για να κλείσει ο κύκλος που είπαμε; Είχα γράψει τότε ότι δεν αγόρασα τελικά το μάξι σινγκλ που είχα ακούσει, αλλά κάποιο άλλο: λοιπόν, θυμήθηκα ότι αυτό που αγόρασα τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο από το καινούργιο (τότε) σινγκλ των Bauhaus "She's In Parties", για τους οποίους μίλησα πριν, γκρουπ και αυτό της 4AD! Μιλάμε για τα 1983 και ένα από τα καλύτερα dark κομμάτια της χρονιάς, το οποίο, αν και είχε ψιλοθαφτεί από κάποιους κριτικούς της εποχής ως "πολύ ποπ" (αν είναι δυνατόν!), με είχε ενθουσιάσει από το πρώτο κιόλας άκουσμα, και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να μην το αποκτήσω. Βλέπετε, αν και γενικά ήμουν φαν του dark ήχου, με τους Bauhaus είχα μια ιδιαίτερη σχέση, καθώς η εμφάνισή τους στο Σπόρτιγκ το Μάη του '83 ήταν το πρώτο λάιβ που είχα παρακολουθήσει ποτέ!

Και ένα τελευταίο, και ολοκληρώνω την ιστορία! Τελικά όντως το μαγαζί εκείνο λεγόταν Art Nouveau, όπως διαπίστωσα με μια αναζήτηση στο ίντερνετ, και μάλιστα είχε κάνει και κάποιες δισκογραφικές παραγωγές σαν ανεξάρτητο label, κάτι που είχα ξεχάσει. Χάρηκα δε ιδιαίτερα μαθαίνοντας ότι το δισκάδικο υπάρχει ακόμη. Όχι πια στον ίδιο χώρο, έχει μεταφερθεί, αλλά πάλι εκεί κοντά, πάλι στα Εξάρχεια, πάλι σε υπόγειο! Είναι βέβαιο ότι σε επόμενο ταξίδι μου Αθήνα θα το επισκεφθώ! Να θυμηθώ τα παλιά και να μάθω τα καινούργια! Τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το δισκάδικο, τον ιδιοκτήτη του και τη φιλοσοφία του, τις βρήκα στο popaganda.gr αλλά και στο facebook (Art Nouveau Nick Kontogouris).

Πηγές: facebook.gr, ough.gr, popaganda.gr, wikipedia.org

Μια "underground" ιστορία

Επειδή ο "δαίμων του ιστολογίου" μου "έφαγε" την πρώτη ανάρτηση (18/10/2016), τα ξαναγράφω εδώ περιληπτικά. Με πρόφαση να ανεβάσω ένα βίντεο από ένα κομμάτι των 80's, είχα πει αυτή την ιστορία. Ήμασταν με φίλο στα Εξάρχεια, σε αναζήτηση βινυλίου, και επισκεφτήκαμε ένα νέο, τότε, underground (κυριολεκτικά, ήταν υπόγειο!) δισκάδικο, το "Art Nouveau" του πολύ γνωστού μουσικού συντάκτη (έγραφε στο μεγαλύτερο μουσικό περιοδικό της εποχής) Νίκου Κοντογούρη. Μπαίνοντας, έπαιζε στο πικάπ του το παρακάτω κομμάτι, που με ενθουσίασε με τη μία, και αμέσως ζήτησα πληροφορίες. Ήταν το 12ιντσο "Papa's Got A Brand New Pigbag" των Pigbag, βινύλιο εισαγωγής, όπως και τα περισσότερα που έφερνε το κατάστημα. Το χαρτζιλίκι όμως ήταν πενιχρό, τα βινύλια εισαγωγής ακριβά, και ειδικά τα μάξι σινγκλ, και τελικά αγόρασα αντ' αυτού κάποιο άλλο.

Μερικά χρόνια αργότερα, στο Μοναστηράκι, βρήκα την 7ιντση έκδοση του σινγκλ, κι επειδή μου είχε μείνει ο καημός, το αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη!