Υπέρβαση!

 Έτσι μόνο θα μπορούσε να αποκαλέσει κάποιος αυτό που κατόρθωσε η Φιλαρμονική του Μουσικού Συλλόγου Άνδρου (Μου.Σ.Α), το βράδυ της Κυριακής 28 Ιουλίου, ημέρα έναρξης του επετειακού 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου. Ξεπερνώντας κατά πολύ τον εαυτό τους, έκαναν την κορυφαία μέχρι στιγμής εμφάνισή τους και απέδωσαν σαν επαγγελματίες στο απαιτητικό αυτό πρόγραμμα, το μεγαλύτερο νομίζω σε διάρκεια και έχοντας πλέον να παρουσιάσουν όχι ορχηστρικά θέματα αλλά τραγούδια, συνεργαζόμενοι με μια από τις κορυφαίες λαϊκές φωνές της ελληνικής δισκογραφίας, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο. Το εγχείρημα είχε τις δυσκολίες του: συνεργασία/σύμπραξη ερασιτεχνών μουσικών με επαγγελματία τραγουδιστή, προσαρμογή του, κυρίως λαϊκού, ρεπερτορίου στους ήχους και τις διαφορετικές ενορχηστρωτικές απαιτήσεις μιας φιλαρμονικής ορχήστρας, διάρκεια προγράμματος μεγαλύτερη του συνηθισμένου.

Η συναυλία ήταν μια έκπληξη! Η Φιλαρμονική όμως μας έχει συνηθίσει στις εκπλήξεις. Από τη μια διαπιστώνουμε πως χρόνο με το χρόνο γίνεται αισθητά καλύτερη, έστω κι αν οι μουσικοί που την αποτελούν ανανεώνονται συνεχώς, πράγμα που σημαίνει ότι τα νέα μέλη ξεκινούν από την αρχή και πρέπει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους, πράγμα καθόλου εύκολο. Από την άλλη, η ορχήστρα δεν εμμένει σε κάποιο ρεπερτόριο που λειτουργεί σαν κορμός σε κάθε εμφάνιση, αλλά εξερευνά κάθε φορά νέους μουσικούς χώρους, με τόλμη και τελικά και με... γοητεία! Δοκιμάζει, πειραματίζεται, ρισκάρει, και κάθε φορά το αποτέλεσμα είναι όλο και καλύτερο. Είναι μια φιλαρμονική ερασιτεχνών μουσικών, κατά μεγάλο μέρος μικρών ηλικιών (παιδιά και έφηβοι) που τίποτα πλέον δεν έχει να ζηλέψει από ορχήστρες επαγγελματιών.

Στο δια ταύτα τώρα, τη βραδιά της έναρξης του 10ου Φεστιβάλ Άνδρου, η Φιλαρμονική του Μου.Σ.Α. μας χάρισε ένα απολαυστικό πρόγραμμα βασισμένο κυρίως στο τραγούδι, για πρώτη φορά στην ιστορία της, και μάλιστα τολμώντας, όπως είπαμε, τη συνεργασία με το σπουδαίο λαϊκό ερμηνευτή Γεράσιμο Ανδρεάτο. Το πρόγραμμα, με τίτλο "Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε", παρμένο από το ομότιτλο τραγούδι του Δημήτρη Παπαδημητρίου (που πρωτοερμήνευσε δισκογραφικά ο Ανδρεάτος, και το οποίο ακούστηκε, όπως αναμενόταν, δύο φορές) περιλάμβανε συνθέσεις των μεγαλύτερων Ελλήνων δημιουργών, από ολόκληρο σχεδόν το φάσμα της ελληνικής μουσικής, όπως των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, Γιάννη Μαρκόπουλου και άλλων.

Τη Φιλαρμονική πλαισίωσαν, σε όσα τραγούδια είχαν τη σχετική ενορχηστρωτική απαίτηση, η Αλεξάνδρα Μητσοπούλου στο πιάνο (αλλά και στο τραγούδι σε κάποια κομμάτια) και ο Κάρολος Γιαγιάνης στο μπουζούκι. Και όπως πάντα, τη διδασκαλία και τη διεύθυνση της Φιλαρμονικής είχε ο Δημήτρης Σιδερής, ενώ φυσικά συμμετείχαν και οι άλλοι δύο δάσκαλοι της ορχήστρας Τάσος Βιτσεντζάτος (διδασκαλία χάλκινων) και Δημήτρης Βαρζαμπετιάν (διδασκαλία κρουστών).

Ο Παντελής Βούλγαρης

Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος

 

 Να σημειώσω τέλος ότι την έναρξη του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου προλόγισε, όπως και κάθε χρόνο άλλωστε, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του φεστιβάλ σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης.

Buena Vista Social Club

 Πάει λίγος καιρός που κατάφερα, επιτέλους, να δω μια ταινία για την οποία ακούω χρόνια, αλλά για διάφορους λόγους, και ενώ ο δημιουργός της Βιμ Βέντερς είναι από τους πλέον αγαπημένους μου Ευρωπαίους σκηνοθέτες, δεν τα είχα καταφέρει μέχρι σήμερα. Να όμως που, ελέω Κινηματογραφικής Λέσχης Άνδρου, το κατάφερα φέτος το καλοκαίρι, στην προβολή της στο θερινό χώρο της λέσχης, το "Cine Αυλή".

Πρόκειται για ένα συνδυασμό μουσικού ντοκιμαντέρ και ταινίας δρόμου, καθώς ο Βέντερς ακολουθεί τον κολλητό του φίλο, κιθαρίστα Ράι Κούντερ (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έχει συνθέσει και τη μουσική στην ταινία του Βέντερς "Παρίσι, Τέξας"), στην Αβάνα, στην αναζήτηση των Κουβανών μουσικών που μαζευόντουσαν κι έπαιζαν μουσική στο Buena Vista Social Club, μια κλειστή (members-only) λέσχη που ιδρύθηκε το 1932 από μαύρους κυρίως κατοίκους της Αβάνας, οι οποίοι συγκεντρώνονταν εκεί, όπως και σε άλλες αντίστοιχες λέσχες, για να διασκεδάζουν. Στη λέσχη αυτή άρχισαν, τα επόμενα χρόνια, να παίζουν και κάποιοι Κουβανοί μουσικοί, μέχρι που το κλαμπ έγινε πόλος έλξης για νυχτερινή διασκέδαση. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε τον Κούντερ και τον Βέντερς να αναζητούν το κτίριο που στεγαζόταν η λέσχη αυτή, σχεδόν κανείς όμως από τους κατοίκους της περιοχής Μπουένα Βίστα (απ' όπου πήρε και το όνομά της) δεν θυμάται ποιο ακριβώς ήταν το κτίριο!

 Σκοπός αρχικός του Κούντερ ήταν να ηχογραφήσει ένα μουσικό άλμπουμ σε στούντιο της Αβάνας, με τη σύμπραξη Αφρικανών και Κουβανών μουσικών. Οι αφρικανοί όμως δεν κατάφεραν τελικά να πάρουν άδεια εισόδου στην Κούβα, έτσι ο Κούντερ αποφάσισε να βρει όσους περισσότερους από τους παλιούς Κουβανούς μουσικούς μπορούσε για την ηχογράφηση ενός δίσκου με κουβανέζικους ρυθμούς. Το μουσικό αυτό σχήμα πήρε, τιμής ένεκεν, το όνομα Buena Vista Social Club. Τον τίτλο αυτό πήρε και το άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε το 1996 μέσα σε έξη μόλις ημέρες και κυκλοφόρησε το 1997. Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 1999 και καταγράφει όλη αυτή την ιστορία, από την αρχή ως το τέλος. Περιλαμβάνει στιγμιότυπα από τις ηχογραφήσεις των μουσικών στο στούντιο EGREM, συνεντεύξεις που έδωσαν εκ των υστέρων και στιγμιότυπα από τις τρεις μόλις εμφανίσεις που έκανε το σχήμα, δύο στο Άμστερνταμ και μία στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης.

Για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα τώρα τι να πω; Αν και δεν είμαι συστηματικός ακροατής του είδους, σίγουρα οι αφροκουβανέζικοι και λάτιν ρυθμοί πάντα με συνέπαιρναν. Με μεγάλη μου έκπληξη λοιπόν ανακάλυψα, κατά την παρακολούθηση της ταινίας, ότι κάποια από τα κομμάτια αυτά τα έχω ακούσει και αγαπήσει εδώ και χρόνια, ποτέ όμως δεν τα έψαξα περισσότερο. Μεταξύ αυτών εντόπισα και δυο πολύ αγαπημένα μου, που είναι ίσως και τα πιο δημοφιλή του άλμπουμ και σίγουρα κάπου κάποτε όλοι τα έχετε ακούσει: το χορευτικό "Candela" και, κυρίως, το εμβληματικό και πιο χαρακτηριστικό τραγούδι του δίσκου "Chan Chan", το οποίο ο Ράι Κούντερ αποκάλεσε αργότερα "Η επαγγελματική κάρτα (calling card) του Buena Vista". Οι θρυλικοί Κουβανοί μουσικοί λοιπόν, 90άρηδες ήδη κάποιοι από την εποχή της ηχογράφησης (!), δίνουν νομίζω τον καλύτερό τους εαυτό, σε μία πραγματικά εκρηκτική ηχογράφηση!

Δείτε οπωσδήποτε, όπου την πετύχετε, την ταινία, αναζητήστε και ακούστε οπωσδήποτε το δίσκο. Ακόμη κι αν δεν είστε φαν των λάτιν ρυθμών, πιστεύω ότι οι ηχογραφήσεις αυτές θα σας συνεπάρουν. Εγώ ήδη είμαι στην τελική ευθεία για παραγγελία του (διπλού) βινυλίου. Είναι ένα κομμάτι που δεν πρέπει, θεωρώ, να λείπει από καμία δισκοθήκη.

Μπορείτε παρακάτω να απολαύσετε και τα δύο πιο δημοφιλή κομμάτια του άλμπουμ. Καλή ακρόαση και καλή θέαση!

"Chan Chan" (studio ηχογράφηση)

"Candela" (live στο Άμστερνταμ)

Περισσότερες λεπτομέρειες για το κλαμπ, τους μουσικούς, το δίσκο και την ταινία μπορείτε να βρείτε και στη Wikipedia, που αποτέλεσε και πηγή για κάποιες πληροφορίες της ανάρτησής μου.

Πηγές:

Wikipedia

"Λουόμενοι"

 Μνήμες των παιδικών και εφηβικών χρόνων, όταν τα καλοκαίρια μας στο νησί ήταν μια ολοκληρωτική απόδραση από τα αστικά τοπία, τον τρόπο ζωής και τις συνήθειές μας, ενεργοποίησε η ατομική έκθεση ζωγραφικής με νέα έργα της Αφροδίτης Σεζένια, που φιλοξενήθηκε στον Χώρο Τέχνης και Μάθησης "Αδαμαντία", στο Νειμποριό στη Χώρα της Άνδρου το φετινό καλοκαίρι, από 29 Ιουνίου μέχρι και 12 Ιουλίου. 

Έντονο φως και χρώμα, έντονες καλοκαιρινές σκιές, είναι τα βασικά στοιχεία αυτών των έργων, και σίγουρα δεν θα υπάρξει θεατής που να μην αισθανθεί και να μην ανασύρει τις δικές του παιδικές μνήμες, τις αντίστοιχες με τις εικόνες που φέρνει ολοζώντανες μπροστά μας η Σεζένια, θυμίζοντας φωτογραφικά στιγμιότυπα των δικών μας καλοκαιρινών διακοπών.

  Την έκθεση, με τίτλο "Λουόμενοι", επιμελήθηκε η Ίρις Κρητικού, η οποία μεταξύ άλλων γράφει:

"...καταλαμβάνοντας την επαναφορά της θερινής μνήμης με διάθεση εξπρεσιονιστική και ζωηρό, σαρκώδη χρωστήρα, ενσαρκώνοντας και μεταγλωττίζοντας επιδέξια την κίνηση σε χρώμα και φως,η Αφροδίτη Σεζένια απολαμβάνει εγκάρσια το θαλασσινό μπλε, μεταφέροντας στον θεατή την ψυχική ενέργεια, τη συναισθηματική διάθεση και τον εσωτερικό πυρήνα των έργων..."

Rockwave Nights - Raining Pleasure reunion

 Τους Raining Pleasure είχα την τύχη (κυριολεκτικά) να τους δω για μία και μοναδική φορά πριν 14 χρόνια. Μιλάω για τύχη, καθώς εκείνες τις μέρες που έκαναν την επετειακή τους εμφάνιση στην Πάτρα, για τα 20χρονά τους στα μουσικά πράγματα, έτυχε να βρίσκομαι εκεί για προσωπικούς λόγους (όψιμες ...σπουδές!), και χωρίς να γνωρίζω από πριν για την εμφάνιση αυτή. Το ανακάλυψα τυχαία από αφίσες στους δρόμους της Πάτρας και, εννοείται, προγραμμάτισα να πάω να τους δω. Την εποχή εκείνη κάναμε και "Το Ξεχασμένο Πηγάδι", μια ραδιοφωνική μουσική εκπομπή μαζί με ένα φίλο (ο οποίος ήταν επίσης φαν του γκρουπ και τον πήρα αμέσως τηλέφωνο μόλις έμαθα για το λάιβ, όμως δεν κατάφερε να έρθει τελικά). Η εμφάνιση εκείνη, για την οποία είχα γράψει και ανασκόπηση στο ιστολόγιο της εκπομπής μας, ήταν μάλλον και από τις τελευταίες τους (αν όχι η τελευταία, δεν το θυμάμαι αυτό με σιγουριά), λίγο πριν το σχήμα πέσει σε απραξία, καθώς ο Vassilikos ξεκινούσε προσωπικό project. Μαθαίνοντας λοιπόν, φέτος την άνοιξη, περί επανασύνδεσης και επανεμφάνισής τους στη σκηνή, εννοείται πως θέλησα να τους ξαναδώ, σε μια ακόμα επετειακή εμφάνιση.

Release Athens Festival 2024, ημέρα τέταρτη

Πέμπτη 20 Ιουνίου
Tramhaus, Ride, The Smile, Pulp 

 Είχα προγραμματίσει το ταξίδι μου στην Αθήνα για την 4η ημέρα του φεστιβάλ έτσι, ώστε να βρίσκομαι στην Πλατεία Νερού κατά τις 7 το απόγευμα (ή λίγο μετά) για να μπορέσω να παρακολουθήσω ολόκληρο το σετ των Ride. Τους Tramhaus έτσι κι αλλιώς δεν τους προλάβαινα, αν και είχα την περιέργεια να τους ακούσω, εκτός αν ταξίδευα για Αθήνα πρωί. Όμως, εκείνο το απόγευμα, οι αρχαίοι θεοί Ποσειδώνας και Κηφισός δεν ήταν με το μέρος μου! Λίγο ο πρώτος με τα 7 μποφόρ και τις καθυστερήσεις στα ακτοπλοϊκά δρομολόγια, λίγο ο δεύτερος με το απίστευτο μποτιλιάρισμα της λεωφόρου που φέρει το όνομά του, από Αττική Οδό μέχρι Λεωφόρο Αθηνών, κατάφερα τελικά να βρίσκομαι στην πλατεία στις 8 το βράδυ, λίγο πριν το δεύτερο σχήμα της βραδιάς ολοκληρώσει την εμφάνισή του.

Release Athens Festival 2024

Πρώτη ημέρα, Κυριακή 9 Ιουνίου
Overjoyed, Danko Jones, The Subways, The Offspring

Δεν μπορώ να πω πως είμαι από τους τακτικούς θεατές του Release Athens Festival, καθώς όλα αυτά τα χρόνια που διεξάγεται έχω πάει, λόγω απόστασης από Αθήνα, ελάχιστες φορές. Το σίγουρο όμως είναι ότι το σετ που παρακολούθησα στις 9 Ιουνίου ήταν το καλύτερο από όσα είχε τύχει να παρευρεθώ. Και αυτό οφειλόταν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό στα ονόματα που συμμετείχαν και λιγότερο σε διοργανωτικά ή/και τεχνικά θέματα του φεστιβάλ.

Και πάλι στις επάλξεις...

 Πέρασαν ακριβώς δυόμιση χρόνια από την τελευταία ανάρτηση, όπου το ιστολόγιό μου έπεσε σε παρατεταμένη χειμερία νάρκη (ναι, οκ, ήταν Δεκέμβρης, αλλά από τότε πέρασαν τρεις χειμώνες και δύο καλοκαίρια!). Εδώ και αρκετό καιρό, από τον τελευταίο χειμώνα, σκεφτόμουν να το επανενεργοποιήσω, χωρίς όμως να έχω στο μυαλό μου τι θα ήθελα να γράψω σαν "πρώτη" ανάρτηση. Η αλήθεια είναι ότι από το χειμώνα του '24, αν και είχα πλέον περισσότερο χρόνο διαθέσιμο για τα μέχρι τότε χόμπι μου, ξαφνικά απέκτησα και νέο, οπότε η σκέψη του γραψίματος πέρασε και πάλι σε δεύτερη μοίρα, παρότι υπήρχε ήδη μισογραμμένο κάποιο κείμενο και οι σχετικές φωτογραφίες.

Χριστουγεννιάτικο αντάμωμα στον πεζόδρομο της Χώρας

"Χριστουγεννιάτικο Αντάμωμα" ονομάστηκε φέτος η Λευκή Νύχτα στη Χώρα της Άνδρου, θεσμός που πρωτοξεκίνησε το 2014 με πρωτοβουλία του Δήμου Άνδρου, θεσμός που κάθε χρόνο, μέχρι και πέρυσι, διοργάνωνε ο Δήμος σε συνεργασία με Συλλόγους και άλλους φορείς. Φέτος, για πρώτη φορά, δεν ονομάστηκε "Λευκή Νύχτα". Φέτος, για πρώτη φορά, δεν οργανώθηκε από τον Δήμο Άνδρου. Φέτος, για πρώτη φορά, δεν έγινε το επίσημο άναμμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου στη μεγάλη πλατεία από το Δήμαρχο, για πρώτη φορά το δέντρο άναψε "ανεπίσημα" μερικές μέρες νωρίτερα. Φέτος, για πρώτη φορά, η Χώρα ήταν φτωχά στολισμένη και φωτισμένη. Όμως, και παρά το κρύο των ημερών, σύμμαχος των διοργανωτών και των δημοτών στάθηκε ο καιρός, καθώς την Παρασκευή το απόγευμα η βροχή σταμάτησε, το κρύο δεν ήταν πια τσουχτερό, ο αέρας είχε εξασθενήσει, και ο κόσμος κατέβηκε στην πρωτεύουσα του νησιού να κάνει τη βραδινή βόλτα του, τα γιορτινά ψώνια του, να διασκεδάσει με τις μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις και να ξενυχτήσει μέχρι αργά.

Ευριπίδης και Σέξπιρ

Δύο από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις, σε δύο συνεχόμενες ημέρες, παρακολουθήσαμε στο φετινό 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου, από δύο κλασικούς συγγραφείς. Ο Ευριπίδης θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, και ο Γουίλιαμ Σέξπιρ ο σπουδαιότερος θεατρικός συγγραφέας της αγγλικής γλώσσας. Διαχρονικά τα έργα και των δύο, βλέπονται και σήμερα, και θα βλέπονται και στο μέλλον, με αμείωτο ενδιαφέρον. 

Πάμε για το Πανελλήνιο!

Πέρυσι, τέτοια μέρα ακριβώς, έγραφα για τις τρεις διακρίσεις του Αθλητικού Ομίλου Άνδρου στα Πρωταθλήματα Μπάσκετ Εφήβων, Παίδων και Κορασίδων Κυκλάδων, στην τρίτη θέση κατάταξης και για τις τρεις ομάδες. Φέτος η επιτυχία ήταν ακόμη μεγαλύτερη για τον Ανδριώτικο σύλλογο, καθώς η ομάδα των Κορασίδων έφυγε από τον τελικό με το Κύπελλο, ενώ η ομάδα των Παίδων πέτυχε τη δεύτερη θέση, χάνοντας στον τελικό από την ΑΕ Σαντορίνης!

Ένα ντοκιμαντέρ (κι ένα Γκράμι) για ένα Ελληνικό ροκ γκρουπ!

Δεν είχε τύχει να φτάσει στ' αυτιά μου ετούτη η απίθανη και απίστευτη ιστορία, και είναι γεγονός ότι βρέθηκα μπροστά σε μεγάλη έκπληξη τη Δευτέρα το βράδυ, όταν, κατά τύχη, μετά την παρακολούθηση στην ΕΡΤ 2, της εξαιρετικής  κινηματογραφικής μεταφοράς, από τον αγαπημένο Κλιντ Ίστγουντ, του θεατρικού μιούζικαλ "Jersey Boys", ξεκίνησε η προβολή του ντοκιμαντέρ "Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης", για το οποίο επίσης δεν γνώριζα κάτι. Η τηλεόραση έμεινε αρχικά να παίζει μόνη, όμως στη συνέχεια τράβηξαν την προσοχή μου κάποιες αφηγήσεις, λίγο μετά τα πρώτα λεπτά της ταινίας, κι έτσι συνέχισα να παρακολουθώ πλέον με ενδιαφέρον. 

Πλούσιο και επετειακό το Έβδομο Φεστιβάλ Άνδρου

Για δεύτερο καλοκαίρι εν μέσω πανδημίας, το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου επιστρέφει πιο πλούσιο, σε αριθμό εκδηλώσεων, σε ποικιλία θεαμάτων αλλά και σε διάρκεια, από το αντίστοιχο περσινό, ενώ ταυτόχρονα δείχνει να στοχεύει πιο δυναμικά και σε κοινό μικρότερων ηλικιών. Με εργαστήρι και με παράσταση Καραγκιόζη, από τη μία, που απευθύνεται σε μικρά και "μεγάλα" παιδιά (έχω την αίσθηση ότι τα "παιδιά" που έχουμε μεγαλώσει με τον Καραγκιόζη θα τον απολαύσουμε ίσως περισσότερο!), αλλά και βραδιά χιπ χοπ, από την άλλη, που απευθύνεται προφανώς σε ένα ευρύ νεανικό κοινό (αλλά και σε "νέους" κάθε ηλικίας...), κάνει ένα νέο άνοιγμα και, ταυτόχρονα, δείχνει μια διάθεση να ανανεωθεί και να μας συντροφέψει για πολλά πολλά ακόμη χρόνια. Τη συνεχή διάθεση για ανανέωση την είχα ήδη επισημάνει και πριν δύο χρόνια, στο σχόλιό μου για το 5ο Φεστιβάλ του 2019, την πορεία αυτή όμως ανέκοψε την επόμενη χρονιά η πανδημία, με ένα "μουδιασμένο" και περιορισμένο, χρονικά και θεματικά, 6ο Φεστιβάλ. Φέτος όμως, δείχνει να επιστρέφει στην κανονικότητά του, με έντεκα, μέχρι στιγμής, (αν δεν προκύψει και κάποια δωδέκατη βραδιά-έκπληξη...) εκδηλώσεις στο εικοσαήμερο μεταξύ 1ης και 20ης Αυγούστου. Όλες οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν, όπως συνήθως, στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου.

Σπάνια συνέντευξη-ντοκουμέντο του Άκη Πάνου - Αναδημοσίευση

Άκουσα κάποια στιγμή χθες, στο κρατικό ραδιόφωνο, αποσπάσματα από μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έχει δώσει ο Άκης Πάνου, και αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον. Η συνέντευξη αυτή έρχεται από το 1993, δόθηκε στον Άγγελο Κουτσούκη για λογαριασμό του ραδιοσταθμού "Κανάλι 1 (Δημοτικό Ραδιόφωνο Πειραιά)" και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Μπορεί, όπως σχολιάζει παρακάτω και ο ίδιος ο συντάκτης για το συνθέτη, «να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει κανείς με κάποια από τα λεγόμενά του, αλλά, καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι μεγάλοι δημιουργοί δεν μπορεί παρά να είναι αιρετικοί». Από αυτή τη σκοπιά, κάθε τέτοια κουβέντα δεν μπορεί παρά να έχει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της, έστω κι αν, σε αρκετά ίσως σημεία της, δεν μπορείς να συμφωνήσεις (απόλυτα) με κάποιες από τις απόψεις του δημιουργού. Και, για μένα, ο Άκης Πάνου είναι μεγάλος δημιουργός, και είναι για το έργο που άφησε πίσω του κυρίως, αλλά και για την ιδιαίτερη και έντονη προσωπικότητά του παράλληλα.

Ένα κερδισμένο στοίχημα

Δεν θα ήθελα να κάνω αυστηρή κριτική στο έργο του Παντελή Βούλγαρη. Του Βούλγαρη που αγάπησα στο "Προξενειό της Άννας" και στο σουρεαλιστικό "Happy Day" (όχι, δεν ήταν η ταινία σουρεαλιστική, η ίδια η ιστορία ήταν...). Του Βούλγαρη που με απογοήτευε σε κάθε επόμενη ταινία του, που κάτι παραπάνω περίμενα κάθε φορά και που αυτό το παραπάνω δεν ήταν ποτέ αρκετό. Που κάθε επόμενη περίοδος ήταν καλύτερη από την προηγούμενή του, πιο ώριμη και ολοκληρωμένη, αλλά ποτέ αρκετά ούτε από το ένα ούτε από το άλλο. Του Βούλγαρη που πάντα πίστευα στις δυνατότητές του, και που σε κάθε νέα του ταινία ήθελα να είναι καλύτερος από αυτό που κάθε φορά ήταν. Που πάντα βαθμολογούσα με μεγάλο βαθμό, όχι τόσο γιατί αντιπροσώπευε απόλυτα την αξία της κάθε ταινίας του αλλά γιατί πίστευα ότι θα δικαιωνόμουν στην επόμενη. Τελικά ο Βούλγαρης ποτέ δεν έκανε την έκπληξη. Ούτε ακόμη με τις "Νύφες", μια ολοκληρωμένη ιστορία και μια άρτια παραγωγή.

Απολαυστική η εναρκτήρια του 6ου φεστιβάλ!

30 Ιουλίου, με μάσκες χειρουργικές και τις απαραίτητες αποστάσεις, σήκωσε αυλαία το 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου. "Να δω τα πρόσωπά σας χωρίς μάσκες!" ήταν η ευχή και ο χαιρετισμός από τον καλλιτεχνικό διευθυντή Παντελή Βούλγαρη, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει "Το παγκάκι", λίγο πριν βγει στη σκηνή του Ανοιχτού Θεάτρου Άνδρου ο Γιώργος Κιμούλης και, στη συνέχεια, και η Φωτεινή Μπαξεβάνη.