Η ιστορία που "έφαγε" ο "δαίμων"

Τις προηγούμενες δεκαετίες, στα τυπογραφεία κυκλοφορούσε ο γνωστός "δαίμων", που, σαν άλλος καλικάντζαρος, αρεσκόταν να ...ανακατεύει γράμματα, λέξεις, προτάσεις, κείμενα ολόκληρα, φωτογραφίες, διαστρέφοντας ή και καταστρέφοντας ολοσχερώς το περιεχόμενο του εντύπου. Στη σύγχρονη εποχή, που η αναγνωσιμότητα των εντύπων έχει μειωθεί δραματικά, ο "δαίμων των τυπογραφείων" δεν βρίσκει πια ενδιαφέρον στους χώρους αυτούς και έχει μετακομίσει στους ...servers των ιστοσελίδων!. Ένας τέτοιος δαίμων λοιπόν χτύπησε και το σέρβερ της google.gr και, όπως ήταν πεινασμένος, "έφαγε" μια ολόκληρη ανάρτηση από το ιστολόγιό μου!

(Σαν) συνέχεια από το προηγούμενο...

Πριν από δέκα χρόνια ακριβώς, στις 23 Νοέμβρη 2006, ξεκινήσαμε με ένα φίλο μια σειρά μουσικών εκπομπών σε τοπικό ραδιοσταθμό του νησιού. Ήταν δίωρες εβδομαδιαίες εκπομπές γενικού μουσικού περιεχομένου, με κύριο όμως άξονα τη μουσική που άρεσε περισσότερο και στους δυο μας: τη ροκ. Κύρια δομή των εκπομπών ήταν κάθε εβδομάδα ένα αφιέρωμα: σε μουσικά είδη, σε πορτρέτα καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, σε παρουσιάσεις δίσκων, και σε ότι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει μια μουσική ενότητα. Είχε τίτλο "Το Ξεχασμένο Πηγάδι" (δανεισμένο από το ομότιτλο τραγούδι του Πουλικάκου) και έμεινε "στον αέρα" για τρία χρόνια, μέχρι τις 17 Δεκέμβρη του 2009.

Η πρώτη "ραπ" κυκλοφορία

Το πασίγνωστο "Rapper's Delight" των Sugarhill Gang επίσημα θεωρείται ως η πρώτη χιπ-χοπ κυκλοφορία στην παγκόσμια δισκογραφία, που καθιέρωσε το ραπ ιδίωμα, στα τέλη του 1979. Επιπλέον, η Wikipedia αναφέρει ότι προηγήθηκε το "King Tim III (Personality Jock)" των Fatback, λίγους μήνες νωρίτερα (το οποίο προφανώς δεν γνώρισε επιτυχία, έτσι τα πρωτεία πήραν οι Sugarhill Gang). Υπάρχει όμως μια ηχογράφηση του 1965 (!) που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χιπ-χοπ! Και είναι πολλοί μουσικόφιλοι που συμφωνούν με την άποψη αυτή, αναμεσά τους και ο υπογράφων.

"Lonely is an eyesore"...

Αν θα θέλαμε να δώσουμε ένα σύντομο ορισμό του post punk, που να περικλείει όλη την ουσία του όρου ωστόσο, και ταυτόχρονα την εξέλιξη του είδους από τη δεκαετία του '80, υπάρχει μια μικρή λεξούλα: 4AD. Μιλάμε για την ανεξάρτητη βρετανική ετικέτα της δισκογραφικής εταιρίας Beggars Banquet, που δημιουργήθηκε στα 1980. Η 4AD στέγασε πολλά νέα ονόματα, δημιούργησε μια υποκατηγορία μόνη της όλων των νέων ρευμάτων της εποχής, post punk / dark / alternative / indie rock, και τελικά ένα μύθο γύρω της. Ακόμα και σήμερα, όταν ακούω για κάποια νέα κυκλοφορία με αυτή την ετικέτα, πάντα δείχνω ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Βλέπετε, οι ήχοι και τα ονόματα που βγήκαν από αυτή, σημάδεψαν ανεξίτηλα τα 80's, ειδικά αν ήσουν από εκείνους που τους άρεσε ιδιαίτερα ο σκοτεινός μεταπάνκ ήχος!

"Με μια πειρατική γαλέρα"...

Ένα από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα (ΚΑΙ είδα) τη χρονιά που τελειώνει ήταν το ελληνικό χιπ χοπ συγκρότημα των Social Waste. Αν και, όπως ίσως θα έχετε καταλάβει, οι μουσικές προτιμήσεις μου έρχονται από παλιότερες δεκαετίες και μουσικά είδη, και τη σκηνή του χιπ χοπ γενικά δεν θα έλεγα ότι την παρακολουθώ, υπήρξαν κατά καιρούς ονόματα που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, ίσως και γιατί συνήθως είχαν να πουν και κάτι περισσότερο από το στάνταρ του είδους.

"Μια τέτοια μέρα"

Έχει κολλήσει στο μυαλό μου όλο το απόγευμα ένα ποπ τραγούδι των 70's, από ένα σαρανταπενταράκι που βρίσκεται στη δισκοθήκη μου, "κληρονομιά", μαζί με αρκετά ακόμη, από ένα θείο μου. Το ερμηνεύει η Μαρίνα, μια ποπ τραγουδίστρια της εποχής (μιλάμε για 60-70) η οποία, αν και είχε όμορφη χροιά, δεν ευτύχησε να τραγουδήσει αξιόλογα τραγούδια. Το αντίθετο μάλιστα, οι επιλογές που έκανε (ή που της έκαναν) μάλλον την αδίκησαν. Φωτεινή εξαίρεση το σινγκλάκι αυτό, το οποίο έχει στην πρώτη πλευρά το "Κάτι άλλο μου θυμίζει", σύνθεση του Κώστα Τουρνά, ενώ "συμπλήρωμα" στην δεύτερη υπάρχει ένα διασκευασμένο τραγούδι, με ελληνικούς στίχους πάλι από τον Τουρνά, σύνθεση, σύμφωνα με την ετικέτα, κάποιου S. Sampaio, και τίτλο "Μια τέτοια μέρα". Είναι μάλλον το ομορφότερο τραγούδι που έχει ηχογραφήσει ποτέ η Μαρίνα, η ερμηνεία της είναι η καλύτερη που έχω ακούσει, νομίζω πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη επιτυχία της, ενώ είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένα σινγκλ γίνεται επιτυχία με το τραγούδι της δεύτερης πλευράς!

I 'm Your FAN!!!

Πολλά άκουσα στα ραδιόφωνα, από το πρωί, πολλά διάβασα στα blogs και στους ιστότοπους, για τον ποιητή, το συγγραφέα, τον τραγουδοποιό, τον ερμηνευτή (όσο κι αν ο ίδιος δε θεωρούσε εαυτόν τραγουδιστή), τον άνθρωπο Leonard Cohen. Δεν θα γράψω άλλα, θα κάνω το αφιέρωμά μου αναρτώντας ένα άλλο αφιέρωμα, μουσικό, που κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες έκαναν γι' αυτόν, ακριβώς 25 χρόνια πριν. REM, John Cale, Pixies, Nick Cave, James, Lloyd Cole, Ian McCulloch και πολλοί ακόμη, μαζεύτηκαν και κυκλοφόρησαν το Σεπτέμβρη του 1991 το tribute "I'm Your Fan - The songs of Leonard Cohen", ένα από τα καλύτερα cover albums που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ! Και πώς θα μπορούσε να μην είναι, με τόσο δυνατό υλικό!

Καλό ταξίδι!

Συγκλονιστική!

"Θερμές" νύχτες

Το καλοκαίρι του '67 έμεινε γνωστό ως "Το καλοκαίρι της Αγάπης" (Summer of Love). Υπήρξε μια παγκόσμια κινητοποίηση, για το σταμάτημα του πολέμου του Βιετνάμ και για την Παγκόσμια Ειρήνη, από μεγάλες ομάδες νεολαίας. Όμως το επίκεντρο, η καρδιά των κινητοποιήσεων, και το μέρος που μάζεψε τον περισσότερο κόσμο, καμιά εκατοστή χιλιάδες, ήταν το Σαν Φρανσίσκο. "Γενιά της Αγάπης" (Love Generation) ονομάστηκαν, ήταν οι γνωστοί hippies, τα "Παιδιά των Λουλουδιών".

"Ντίλι ντίλι..."

Το παρακάτω μου ήρθε στο μυαλό μετά από σειρά γεγονότων. Κατά τα γνωστά, κοιτώντας αναρτήσεις στο google+ πριν λίγες μέρες, σχολίασα ένα μουσικό βίντεο, προσθέτοντας στη συνέχεια κι εγώ άλλο ένα του ίδιου καλλιτέχνη, που μου αρέσει πολύ, το οποίο αφηγείται μια ιστορία πολύ όμοια με μια που μας έλεγαν παλιά οι γιαγιάδες μας. Οι δύο ιστορίες ξεκινούν διαφορετικά, όμως η συνέχεια είναι πανομοιότυπη. Επίσης στην ελληνική εκδοχή, δεν είναι αθώο το ποντικάκι, όπως συμβαίνει στην ιταλική, καθώς είναι αυτό που ξεκινά όλο το κακό! Η γιαγιά μου λοιπόν μου έλεγε αυτό το "ποιηματάκι":

Φελίνι-Ρότα: αφιέρωμα

Ένα πολύ ενδιαφέρον τετραήμερο αποτέλεσε την ξεχωριστή, για το φετινό Φεστιβάλ Άνδρου, εκδήλωση. Όπως είχε υποσχεθεί από το ξεκίνημά του ο καλλιτεχνικός διευθυντής Παντελής Βούλγαρης, το φεστιβάλ αυτό θα είναι πολυθεματικό, δεν θα περιοριστεί δηλαδή στα τυπικά μουσική-θέατρο, και ήδη από το δεύτερο χρόνο του είχαμε τα πρώτα δείγματα. Υπήρξαν παραστάσεις χορού, κουκλοθεάτρου, όμως το τετραήμερο 1 έως 4 Αυγούστου απολαύσαμε ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα σε δύο δημιουργούς που αποτελούν σημείο αναφοράς για το ευρωπαϊκό (αλλά και όχι μόνο) σινεμά, ο καθένας στο είδος του! Φελινικές εικόνες ντυμένες με ήχους Νίνο Ρότα γέμισαν τις τέσσερις μέρες του διπλού αφιερώματος. Και δεν ήταν μόνο οι εντός Ανοιχτού Θεάτρου δραστηριότητες!

"Ο Θόδωρος και το Δίκανo"

Μόλις συνειδητοποίησα ότι χθες κλείσαμε ένα μήνα και μπήκαμε στο δεύτερο! Πρώτη Οκτώβρη αναρτήθηκε το εισαγωγικό σημείωμα σε τούτο το blog. Άντε άλλοι έντεκα, να γιορτάσουμε και την ετήσια επέτειο!

Μια "underground" ιστορία 2

Πώς τελικά τα πάντα στον κόσμο τούτο είναι ένας κύκλος! Πώς έρχονται και δένουν διάφορα πράγματα μεταξύ τους! Αφορμή να συνεχίσω την "underground" ιστορία μου έδωσε μια ανάρτηση και κάποια σχόλια που έγιναν σ' αυτή, στο G+ του φίλου blog του Ποιητή-Πόε (του "POEt'S SOUND"). Αναφέρομαι σε ανάρτησή του για το νέο βίντεο των Merchandise, γκρουπ που ηχογραφεί στην 4AD, ετικέτα της Beggar's Banquet, το οποίο μου θύμισε εποχές 80's της θρυλικής εταιρίας. Μου θύμισε επίσης ένα κλιπ που είχα χρόνια να δώ, βρήκα κάποια στιγμή στο youtube και ανάρτησα πριν ένα περίπου μήνα στο G+. Αναφέρομαι στο ένα και μοναδικό σινγκλ που είχε βγεί από το ένα και μοναδικό άλμπουμ ενός, εφήμερου όπως αποδείχτηκε, γκρουπ που είχε σχηματιστεί από δύο αποχωρήσαντες, τον Πίτερ Μέρφι από τους Bauhaus και τον Μικ Καρν από τους Japan. Το σχήμα ονομαζόταν Dalis Car και ήταν ηχητικά ένα κράμα σχεδόν των δύο προηγούμενων γκρουπ. Το άλμπουμ λεγόταν "The Waking Hour" και κυκλοφόρησε το 1984 από την Paradox, ετικέτα επίσης της Beggar's Banquet, που δημιουργήθηκε ειδικά για την κυκλοφορία αυτή. Το σινγκλ ήταν το "The Judgement Is The Mirror":

Αλέξανδρος Καΐρης (1913-1943)

Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και μια ανάρτηση (απόσπασμα από το "ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ") που είδα στο G+, θα ήθελα να κάνω μια αναφορά σε έναν από τους πολλούς αφανείς ήρωες του πολέμου του '40, το συμπατριώτη μας Αλέξανδρο Καΐρη, ανεβάζοντας το παρακάτω βίντεο. Πρόκειται για τη βιντεοσκόπηση μιας εκδήλωσης που διοργανώθηκε πριν δυο χρόνια, στο Δημοτικό Θέατρο Άνδρου, από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μεσαριάς-Κουμανής. Ήταν μια εκδήλωση μνήμης για τον ήρωα που έφυγε στα 30 του χρόνια, στην οποία μίλησαν ο Διονύσης Ρηγόπουλος και ο Διαμαντής Μπασαντής. Προβλήθηκε επίσης απόσπασμα από το ντοκυμαντέρ "ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ" από το αρχείο της ΕΡΤ (παραγωγή 1985), όπου μιλά ο Ρήγας Ρηγόπουλος. Στην εκδήλωση, που πραγματοπιοιήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2014, συμμετείχε μουσικά και η Χορωδία Μαθητών Γυμνασίου & Λυκείου Άνδρου.

Μέγκλα και Τζάμπα

Τι μου ήρθε τώρα;! Εντελώς ξαφνικά θυμήθηκα μια ιστορία για δυο λέξεις σχετικές μεταξύ τους και αντίθετες, αντώνυμες θα τις λέγαμε στα Νέα Ελληνικά, που δεν είναι ελληνικές, ή μάλλον όχι ακριβώς ελληνικές. Είχα ακούσει πριν χρόνια κάποια ερμηνεία τους, δεν το έψαξα περισσότερο (μάλλον δεν μ' ενδιέφερε) και έμεινα εκεί. Τώρα λοιπόν που μου ξαναήρθαν στο μυαλό, είπα να το ψάξω λίγο. Ιδού τα αποτελέσματα.

Συναυλίες συνέχεια

2ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου

Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει ...Google!

(για να ...παινέψουμε και το "σπίτι" μας, που μας φιλοξενεί)

Μου αρέσει (αν ίσως δεν το έχετε ακόμα καταλάβει) να γράφω ιστορίες. Απλές. Μικρές. Τα είπαμε και στο εισαγωγικό σημείωμα του ιστολογίου μου. Από τη μια θέλω να καταγράφω τις σκέψεις μου. Από την άλλη να κοινοποιώ μουσικές που μου αρέσουν. Τα συνδυάζω λοιπόν και τα δυο και τα αναρτώ. Όπως έκανα και στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση με τους Pigbag.

Arena rock in Andros

Νομίζω πως είναι ο κατάλληλος τίτλος για να περιγράψει κάποιος μια συνηθισμένη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Έτσι θα περιέγραφα ωστόσο και την παράσταση Βασίλης και Γιάννης: "Άντε να λύσουμε..." που έδωσαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Γιάννης Ζουγανέλης στις 18 Αυγούστου στο Δημοτικό Στάδιο Άνδρου, στα πλαίσια (και αυτή) του 2ου Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου. Βλέπετε το ροκ των σταδίων κυριάρχησε εκείνο το βράδυ, κι ας μην ήταν ο Παπακωνσταντίνου ο μόνος περφόρμερ.

Άνδρος - Καλοκαίρι - Θέατρο

Και πάλι 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου. Μια γρήγορη ματιά στα θεατρικά, τουλάχιστον στις παραστάσεις που παρακολούθησα. Λοιπόν, σίγουρα ξεχώρισαν αυτές των δύο (από τρεις συνολικά, την τρίτη δεν την είδα) τοπικών θεατρικών ομίλων, ο "Οιδίπους τύραννος" από τη Λαϊκή Σκηνή Άνδρου στις 20 Ιουλίου (την οποία είδα εκτός φεστιβάλ σε δεύτερο ανέβασμα το Σεπτέμβρη) και "Το Μεγάλο μας Τσίρκο" του Καμπανέλλη (και μουσική Ξαρχάκου) από τον Θεατρικό Όμιλο Άνδρου στις 29 Ιουλίου (παράσταση που επίσης ξανανέβηκε το Σεπτέμβρη).

2ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου

Αν υπάρχει κάτι που οπωσδήποτε πρέπει να γράψω, ένα θέμα με το οποίο πρέπει να ξεκινήσω τούτο το ιστολόγιο, αυτό είναι σίγουρα το Φεστιβάλ Άνδρου, το οποίο, ήδη από τον δεύτερο χρόνο διοργάνωσής του, χαρακτηρίστηκε ως διεθνές, φιλοδοξώντας, τα επόμενα χρόνια, να αναδειχτεί σε μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός της χώρας. Με καλλιτεχνικό διευθυντή τον μεγαλύτερο εν ζωή Έλληνα σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη (γνωστό και ως κυρ Παντελή), και με έμφαση στην ποιότητα αλλά και την ποικιλία θεαμάτων, μας χάρισε ήδη δύο καλοκαίρια γεμάτα καλλιτεχνική δραστηριότητα, σε ένα νησί δυο μόλις ώρες από την Αθήνα, στο νησί μου, στην Άνδρο.

Μουσικό ή όχι;

Για να δούμε που θα πάει αυτό το blog... Μια αρχική σκέψη ήταν να ξεκινήσω μια μουσική σελίδα, με σχόλια-κριτικές-ενημερώσεις γύρω από μουσικά θέματα. Το φανταζόμουν ακόμα και σαν υποκατάστατο μουσικής ραδιοφωνικής εκπομπής (αλλά χωρίς ραδιόφωνο). Μετά ήρθε το G+ όπου και πάλι αρκετές από τις αναρτήσεις μου ήταν μουσικού περιεχομένου, με ή χωρίς σχόλια, ενώ ταυτόχρονα έκανα μικρά σχόλια σε μουσικές αναρτήσεις άλλων.

Εν αρχή...

Ζήτημα πρώτο: όχι, δεν είμαι Cave-maniac, αν και ο τίτλος-υπότιτλος της σελίδας παραπέμπει (και) στον Νικόλα. Είμαι ωστόσο φαν του Nick Cave (γνωστός και ως ο Νικόλας ο Σπηλιάς, θα γράψω εννοείται κάποια στιγμή γι' αυτόν) και είναι προφανές πως ένας από τους καλύτερους, για μένα, δίσκους του έδωσε τον τίτλο και στο blog αυτό. Και μιας και έγινε η πρώτη αναφορά, ας ξεκινήσουμε το ιστολόγιο μουσικά!