Ένας δίσκος quiz...

Σερφάροντας, κατά τα γνωστά, στον "σωλήνα" (ελληνιστί: γιουτιούμπ), έπεσα σε μια audio ανάρτηση ενός από τα σούπερ αγαπημένα μου ελληνικά συγκροτήματα αγγλόφωνης ροκ στις δεκαετίες '80 & '90, των The Last Drive. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή δεν ήταν αυτό καθαυτό το γκρουπ (δεν εντυπωσιάστηκα καθώς έχω, ήδη από τότε, τη δισκογραφία τους σε βινύλια και cd), αλλά η εικόνα του βιντεοκλίπ: το χαρακτηριστικό εξώφυλλο της συλλογής "Gimmick" Compilation της γερμανικής δισκογραφικής Music Maniac, καθώς βρίσκεται, κι αυτή, στη δισκοθήκη μου. Και αποφάσισα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα...

Ένας θρύλος της ελληνικής post-punk 80's σκηνής

Δημιουργός της πιο χαρακτηριστικής ελληνικής ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρίας των 80's Creep Records, αλλά και ντράμερ τότε του δημοφιλέστερου γκρουπ της εταιρίας (και πολύ αγαπημένου μου...) Villa 21 (και από το '92 στους HeadQuake). Τον θυμήθηκα με αφορμή μια πρόσφατη ανάρτηση που είδα σε μια κοινότητα του G+ στην οποία είμαι μέλος και, όπως πάντα, με έπιασε και πάλι η νοσταλγία για τα παλιά, τότε που, σε κάποιες βινυλιότσαρκες (Ομόνοια - Πολυτεχνείο - Εξάρχεια), αναζητούσα με ανυπομονησία κάποια καινούργια κυκλοφορία της Creep. Ψάχνοντας λοιπόν πληροφορίες για τον Μπάμπη Δαλίδη έπεσα σε μια περσινή του συνέντευξη στο popaganda (με αφορμή τo Αφιέρωμα στις Δισκογραφικές Εταιρείες του ’80 που έγινε το 2016), την οποία και αναδημοσιεύω ευθύς αμέσως.

Δηλητήρια, δαντέλες, μαύρο χιούμορ και ταλέντο

"Αρσενικό και παλιά δαντέλα"

Θεατρικός Όμιλος Άνδρου

3ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου

Από το Μάρτη ακόμη, όταν πληροφορήθηκα πως ο Θεατρικός Όμιλος Άνδρου προγραμμάτιζε να ανεβάσει το "Αρσενικό και παλιά δαντέλα" του Τζόζεφ Κέσελρινγκ, περίμενα με ανυπομονησία τη μέρα που θα παρακολουθούσα την παράσταση. Οι λόγοι ήταν δύο. Πρώτα πρώτα το συγκεκριμένο έργο είναι από τις αγαπημένες μου μαύρες κωμωδίες, που έχω πρωτογνωρίσει από την κινηματογραφική μεταφορά του 1944 από τον Φρανκ Κάπρα, με τον απολαυστικό Κάρι Γκράντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του ανιψιού Μόρτιμερ (Μορφέας στην ελληνική απόδοση-μεταφορά). Δεύτερος λόγος είναι η υψηλή, στα όρια επαγγελματισμού, ποιότητα των παραστάσεων του ΘΟΑ, τουλάχιστο τα τελευταία χρόνια που παρακολουθώ συστηματικά τη δουλειά τους. Μετά το απαιτητικό περσινό "Μεγάλο μας τσίρκο" του Καμπανέλλη, που συμμετείχε στο 2ο φεστιβάλ, κλήθηκαν φέτος να αποδώσουν ένα επίσης απαιτητικό έργο, και μπορώ να πω πως πέτυχαν απόλυτα το στόχο τους.

Συναυλίες 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου

"Πέτρες στις τσέπες του"

...έβαλε ένας Ιρλανδός κομπάρσος, ο Σον, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας χολιγουντιανής υπερπαραγωγής στην πατρίδα του, και βούτηξε στη θάλασσα. Έτσι λέει το στόρι του θεατρικού έργου που έδωσε τον τίτλο και στο άρθρο. Λέει ακόμη (αντιγράφω από το πρόγραμμα): "Ο Τσάρλι κι ο Τζέικ (σ.σ. οι δυο πρωταγωνιστικοί ρόλοι) είναι δυο ντόπιοι βοηθητικοί ηθοποιοί, δηλαδή extras… δηλαδή κομπάρσοι… δηλαδή οι άνθρωποι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα… και συμμετέχουν στην ταινία." ... "Ο ψεύτικος κόσμος του Χόλυγουντ σε σύγκρουση με τη σκληρή πραγματικότητα μιας επαρχιακής πόλης, μέσα από τα μάτια 2 ανθρώπων, μέσα από τις ζωές 15 χαρακτήρων, μέσα από την απαξίωση και την καταξίωση, μέσα… μαζικής ενημέρωσης και μεταφοράς."

3ο Διεθνές Φετιβάλ Άνδρου

Εναρκτήρια συναυλία 29 Ιουλίου 2017

Πριν αρχίσω να γράφω αυτή την ανάρτηση, είχα σκεφτεί την εισαγωγική φράση, ωστόσο φαίνεται πως με πρόλαβε άλλος! Διαβάζοντας κάποια άρθρα σε ιστολόγια και εφημερίδες, σχετικά με τη συναυλία του Σαββάτου και κάποια παράλληλη εκδήλωση που έλαβε χώρα λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα, την ίδια μέρα και ώρα, βρέθηκα μπροστά στην ίδια ακριβώς φράση: "Το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου ξεκίνησε συνεχίζοντας από εκεί που είχε σταματήσει το προηγούμενο". Η συγκεκριμένη φράση βέβαια είχε γραφτεί με τελείως διαφορετικό νόημα και ύφος, μάλλον αρνητικό θα έλεγα, από αυτό που πραγματικά συνέβη: ένας μεγάλος έλληνας δημιουργός έκλεισε το 2ο φεστιβάλ, ένας μεγάλος έλληνας δημιουργός άνοιξε το 3ο. Στις 3 Σεπτεμβρίου πέρσι είχε εμφανιστεί ο Θάνος Μικρούτσικος, μαζί με το Μίλτο Πασχαλίδη, στις 29 Ιουλίου φέτος άνοιξε αυλαία ο Σταμάτης Κραουνάκης.

Άνδρος - Οι πρώτες συναυλίες του καλοκαιριού

Λίγες μόνο μέρες πριν την έναρξη του φετινού 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου, το οποίο ανοίγει τις πύλες του στις 29 Ιουλίου με Σταμάτη Κραουνάκη, δόθηκαν στη Χώρα της Άνδρου δυο πολύ ενδιαφέρουσες συναυλίες, μία από καιρό αναμενόμενη με μεγάλο ενδιαφέρον, και μία έκπληξη της τελευταίας σχεδόν στιγμής! Κοινό χαρακτηριστικό των δύο συναυλιών ήταν η εμφάνιση για δεύτερη φορά στο νησί και των δυο καλλιτεχνών, αλλά και η guest εμφάνιση του του ενός στη συναυλία του άλλου! Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Περιφερειακό Πρωτάθλημα Optimist & Laser 4.7

Ναυτικός Όμιλος Άνδρου

Στην Κω έγιναν το περασμένο τριήμερο 24 με 26 Μαρτίου οι ιστιοπλοϊκοί Περιφερειακοί Αγώνες Νήσων Αιγαίου και Κρήτης 2017, των κατηγοριών Optimist και Laser 4.7. Στους αγώνες συμμετείχε, όπως κάθε χρόνο, και ο Ναυτικός Όμιλος Άνδρου, με αρκετές διακρίσεις, δηλαδή 4 κύπελλα και 3 προκρίσεις.

"Spatial Memory"

Μιας και βρέθηκα ξανά στην Αθήνα, δεν έχασα την ευκαιρία να επισκεφθώ μια έκθεση ζωγραφικής, η οποία ξεκίνησε πριν λίγες μέρες. Αφορμή μου έδωσε η ανάρτηση για την αναγγελία της έκθεσης που είδα σε τοπική ιστοσελίδα, καθότι ο δημιουργός Γιώργος Σαλταφέρος είναι Ανδριώτης. Δεν ήταν όμως η καταγωγή του καλλιτέχνη ο λόγος που επισκέφθηκα την έκθεση, άλλωστε προσωπικά δεν τον γνώριζα μέχρι χθες, εκτός μιας σύντομης γνωριμίας που είχαμε το καλοκαίρι. Ήταν κάποια σχόλια και, κυρίως, φωτογραφίες κάποιων έργων του, που μου κίνησαν το ενδιαφέρον.

"Waiting For Something"

Μπορεί το "Phos" του 1976 να θεωρείται ο δημοφιλέστερος και πιο επιτυχημένος δίσκος των Socrates, με μια εξαιρετική παραγωγή (πολύ καλύτερη από τις μέτριες των προηγούμενων δίσκων τους) από τον ήδη γνωστό διεθνώς τότε Βαγγέλη Παπαθανασίου, (βλέπε Aphrodite's Child), προσωπικά όμως βρίσκω πιο ενδιαφέροντα και συναρπαστικό τον αμέσως επόμενο, που ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα, και μετά από αρκετές ανακατατάξεις μελών. Ίσως γιατί τον πρωτάκουσα σαν νέα κυκλοφορία, μόλις είχε πρωτοβγεί. Ίσως πάλι για τον διαφορετικό ήχο του, αν και θα έλεγα πως το γκρουπ δεν είχε τελικά ποτέ έναν αυστηρά καθορισμένο ήχο. Από τον πιο ψυχεδελικό ροκ ήχο του πρώτου τους άλμπουμ, στις πιο χαρντ ροκ φόρμες, το μπλουζ-ροκ, το progressive rock και μέχρι τον πιο ραφιναρισμένο και πιο πειραματικό ήχο του "Phos" (με επιρροές από Χέντριξ, Κλάπτον και Led Zeppelin) το κοινό σημείο στη μουσική τους ήταν οι ελληνικοί, ηπειρώτικοι ήχοι (χαρακτηριστικότατο το "Mountains") και μια εν γένει ελληνικότητα, που ξεπηδούσε πονηρά μέσα από το κλασικό ροκ τους. αλλά και μέσα από το όνομα του γκρουπ, Socrates Drank the Conium, όπως ήταν αρχικά. Για τους χαρντ ροκ φανς τους μάλιστα, η εκλεπτυσμένη παραγωγή του Βαγγέλη στο "Phos" θεωρήθηκε μέγα ολίσθημα, όπως ολίσθημα θεωρήθηκε και το εν λόγω άλμπουμ "Waiting for Something" του 1980.

"Ελλαδέξ"

"Λευκαίνει καλύτερα!"

Στην δισκογραφία υπάρχουν κατά καιρούς κάποιες "ευτυχείς συγκυρίες", όπου οι συναντήσεις κάποιων δημιουργών έχουν δώσει άλλοτε έργα σημαντικά κι άλλοτε έργα με κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στη δεύτερη περίπτωση συγκαταλέγεται και τούτος ο δίσκος του 1975, αποτέλεσμα συνεύρεσης τριών ιδιαίτερων δημιουργών, οι οποίοι ωστόσο είχαν ήδη συνεργαστεί ξανά προηγουμένως, ανά δύο. Ο Γιάννης Λογοθέτης, σκιτσογράφος, στιχουργός αλλά και συνθέτης (γνωστότατος και ως Λογό) από τη μια, και ο Γιάννης Κιουρκτσόγλου, κιθαρίστας και συνθέτης - μέλος ενός ιστορικού συγκροτήματος (το "Κιου" των Πελόμα Μποκιού) έχουν συνεργαστεί ένα μόλις χρόνο πριν, σε άλλον ένα σατιρικό δίσκο, με τραγουδιστή τον Ανδρεάδη, ως στιχουργός ο πρώτος, ως συνθέτης και ενορχηστρωτής ο δεύτερος. Παράλληλα, ο Κιουρκτσόγλου συνεργάζεται με το Δημήτρη Πουλικάκο για την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων και της παραγωγής του, ίσως, σημαντικότερου ελληνικού ροκ δίσκου (ο οποίος όμως θα κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά), "Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος". Σε αντάλλαγμα της συνδρομής του αυτής, ο Κιουρκτσόγλου ζητά από τον Πουλικάκο να ερμηνεύσει ένα καινούριο του τραγούδι. Ο Πουλίκας δεν πολυγουστάρει το κομμάτι που του προτείνει ο Κιουρκτσόγλου, υποχωρεί όμως τελικά και κάνει τη χάρη στον "παραγωγό" του να το ηχογραφήσει. Έτσι προκύπτει το "Ελλαδέξ", ο πιο ροκ δίσκος του Γιάννη Λογοθέτη!

"Split"

Είχα χρόνια να δω ταινία του M. Night Shyamalan, για να ακριβολογώ από το "Σκοτεινό χωριό" του 2004. Η αλήθεια είναι ότι ο ταλαντούχος Ινδός που με είχε ενθουσιάσει με την "Έκτη αίσθηση", μου άφηνε στη συνέχεια την αίσθηση ότι σε κάθε επόμενη ταινία του ήταν όλο και περισσότερο απογοητευτικός. Και, για να λέμε την αλήθεια, το πρόβλημα που έβρισκα στις παλιές ταινίες του ήταν το συχνά "ξενέρωτο" φινάλε μετά από δυο ώρες δυνατού θρίλερ. Ίσως έφταιγε το ότι δεν έβρισκε τον κατάλληλο τρόπο να παρουσιάσει την "αποκάλυψη" της πραγματικότητας πίσω από το μυστήριο που έκρυβαν φαινομενικά οι ιστορίες του. Σίγουρα πάντως, μετά τη θέαση της νέας του ταινίας, νομίζω θα πρέπει να ξαναδώ κάποιες παλιότερές του και να αναθεωρήσω τις βαθμολογίες που τους είχα δώσει τότε, σε γνωστό site. Και οπωσδήποτε, να ξαναδώ τον "Άφθαρτο" και, ίσως, να ανεβάσω τη βαθμολογία του από τα αρχικά 4/10.

Blue Monday

Άκουγα το πρωί σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι η σημερινή Δευτέρα έχει χαρακτηριστεί, από το 2005, ως "Blue Monday". Ο χαρακτηρισμός, λέει, οφείλεται σε έναν υπολογισμό που προκύπτει από κάποιον, αυθαίρετο προφανώς, μαθηματικό τύπο, ο οποίος, χρησιμοποιώντας παραμέτρους όπως οι καιρικές συνθήκες, χρέη που εκκρεμούν, οι μέρες που πέρασαν από τα τελευταία Χριστούγεννα, και μερικές ακόμη, δίνει ένα αριθμητικό αποτέλεσμα που δείχνει πόσο καταθλιπτική μπορεί να είναι μια συγκεκριμένη ημέρα του έτους. Με το μαθηματικό λοιπόν αυτό τύπο προκύπτει ότι, για τους κατοίκους του Βορείου ημισφαιρίου, η πιο καταθλιπτική μέρα του χρόνου είναι η τρίτη Δευτέρα του Ιανουαρίου.

ΚΑΛΗ (ΜΟΥΣΙΚΗ) ΧΡΟΝΙΑ!

Η μουσική είχε πάντα μια ιδιαίτερη θέση στη ζωή μου. Υπήρξα ανέκαθεν συστηματικός ακροατής (αν και ουδέποτε δημιουργός ή εκτελεστής, έστω κι αν κάποια στιγμή το προσπάθησα). Όσο μπορώ να έχω παιδικές μνήμες, θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική. Στην αρχή από το πικάπ του παππού -μιλάμε για ηλικία γύρω στα 3!- που είχα μάθει και το χειριζόμουν μόνος! Μετά από το ολόδικό μου πικάπ-βαλιτσάκι, που απέκτησα γύρω στα 5-6 χρόνια μου (και λέμε για τα σημερινά παιδιά και την ευκολία προσαρμογής τους με τη τεχνολογία από μικρή ηλικία, τελικά πάντα έτσι γινόταν, απλά οι δυνατότητες που είχαμε εμείς, ως παιδιά, να βρεθούμε με τέτοια γκατζετάκια στα χέρια μας ήταν πολύ πιο περιορισμένες). Στη συνέχεια από το δικό μου κασετόφωνο, το οποίο ήταν και ένα υποτυπώδες εργαλείο δημιουργίας (ηχογραφούσα, με πικάπ και μικρόφωνο, τα δικά μου, φανταστικά, "ραδιοφωνικά προγράμματα"!). Και πάντα, εννοείται, από κάποιο τρανζιστοράκι, από το οποίο και ενημερωνόμουν για ότι καινούριο κυκλοφορούσε στη δισκογραφική αγορά. Και αργότερα, που το "βαλιτσάκι" έγινε πλατώ, το κασετοφωνάκι ντεκ και το τρανζιστοράκι γουόκμαν, η μουσική συνέχισε να με συντροφεύει ασταμάτητα, παντού όπου έβρισκα ευκαιρία να ακούω.